Δεν χρειάζεται τίτλος......

Τι να τον κάνω τον τίτλο? Υπάρχει κάποιος λόγος να βάζουμε ταμπέλα σε ότι έχουμε να πούμε? Δεν νομίζω......

'Οτι προσπαθούμε να το βάλουμε σε καλούπια, χαλάει. Έτσι και το post αυτό δεν μπαίνει σε καλούπι ταμπέλας, το αφήνω free και όπου πάει. Δεν ξέρω για ποιό πράγμα θέλω να γράψω, ούτε τι ακριβώς θέλω να πώ. Ίσως πάρα πολλά, ίσως και τίποτα. Μπορεί και να μην έχει σημασία. Θα βάλω στη σειρά διάφορες λέξεις και οτι βγεί.

Ίσως στο τέλος να μην διαβάζετε, να μην υπάρχει κάποια ροή σκέψης. Ας γίνει και έτσι, μπερδεμένα πράγματα όπως είμαι και εγώ τώρα.

Λίγο μπερδεμένος, αρκετά τρελλαμένος, κάτι σε απογοητευμένος και κάτι συναφή. Μην τα γραψω και όλα τα συναισθήματα. Γιατί να γίνονται κάποια πράγματα? Και συνήθως ξεκινάνε απο κάτι που είπαμε, κάτι που κάναμε, χωρίς λόγο, απλά το είπαμε και ξαφνικά ανοίξανε οι ασκοί του αιώλου.

Οι περίοποι κριτές μας την είχανε στημένη στη γωνία. τα συμπεράσματα δίνουν και παίρνουν, οι πέτρες για το λιθοβολισμό μαζεύονται σε βουναλάκι και εσύ απλά κοιτάς. Δεν ξέρεις τι να πείς, έχεις χαθεί σε μια δίνη που ξεκίνησε πριν απο κάποια δευτερόλεπτα και ηδη μετατράπηκε σε ανεμοστρόβιλο. Έτοιμο να σε εξαφανίσει χωρίς πολλά πολλά, απλά .... έτσι μόνο για να γίνει.

Γυρίζεις πίσω σου, αλλά εκεί είναι οι δικαστές και οι κριτές. Άνθρωποι που τα ξέρουν όλα, έχουν άποψη για τα πάντα ακόμακαι για σένα που δεν σε ξέρουν, αλλά είναι σίγουροι για την ετυμηγορία σου πριν καν σε δικάσουν. Δεν έχει σημασία αν έχεις να πείς κάτι (αν το πείς είσαι απο χέρι καμμένος) ή αν δεν πείς τίποτα τότε σημαίνει ότι όντως είσαι ένοχος, γιατί δεν υποστηρίζεις τον εαυτό σου. Και με τη σιγουριά τους αυτή σου κοτσάρουν και καμιά κατηγορία ακόμα. Τι σημασία έχει αν είσαι ένοχος για μία ή περισσότερες κατηγορίες?

Δυστηχώς πέσατε σε λάθος άνθρωπο. Δεν θα μπώ στο τρυπάκι να απολογηθώ, δεν έκανα τίποτα. Με αφήνουν παγερά αδιάφορο οι διάφορες κατηγορίες σας. Μόλις πρίν λίγες μέρες ήρθα στην πόλη σας, γιατί άκουσα τα καλύτερα για σας. Και η πρώτη ματιά στα περίχωρα ήταν ότι καλύτερο, αλλά αυτό δεν σας δίνει το δικαίωμα να με αναγκάσετε να φερθώ όπως θέλετε. Δυστηχώς θα σας απογοητεύσω.

Θα προσπαθήσω να μείνω στην πόλη σας, γιατίμου αρέσει και την γουστάρω. Αν επειμένετε όμως για την καταδίκη (γιατί δίκη δεν έγινε ποτέ, απλά βγάλατε ετυμηγορία), δεν θα πώ οτι θα πάω σε άλλη πόλη. Ίσως να μείνω και στην έρημο, ίσως στα βουνά (ταιρριάζει με την ψυxoσύνθεση μου), ίσως σε άλλο πλανήτη, δεν ξέρω.

Αλλά τώρα που να κάνω το πρώτο βήμα? Μπροστά είναι ο ανεμοστρόβιλος και πίσω οι φαρισαίοι, θα μείνω εδώ που είμαι και οτι θέλει ας γίνει. Ότι και νάναι αυτό θα το κοιτάω στα μάτια, έτσι έμαθα και έτσι θα κάνω.

Εξοπλίζομαι με το ήρεμο βλέμμα, βάζω καπελλάκι και την βλακεία και περιμένω. Αφού αποφασίσατε οτι είμαι ένοχος, θέλω να ακούσω και την ποινή.

Έτσι απο περιέργεια, να δώ και να καταλάβω τα κριτήρια σας. Είμαι εδώ, δεν φεύγω. Μπορείτε φυσικά να με διώξετε με τις κλωτσιές, αλλά μέχρι τότε θα παραμείνω στη θέση μου.
Άλλωστε αν και μόνο ελάχιστες μέρες στην πόλησας, έδωσα ένα τόνο χαρούμενο. Αγόρασα μπογιές και έβαψα τοίχους που παραμένανε αρκετό καιρό ψιλοχάλια, δεν ζήτησα τίποτα για να το κάνω. Αλλά δεν μπορώ να κρύψω οτι αγόρασα τα καλύτερα χρώματα που σίγουρα θα έχουν διάρκεια σε βάθους χρόνου.

Για αυτό μένω εδώ, θέλω να ακούσω την ποινή μου.