Τετάρτη, Ιουλίου 19, 2006

Και αν χαλάσει.....

Πόση χαρά μπορούν να μας δώσουν τα διάφορα παιχνίδια (πραγματικά παιχνίδια) ή τα διάφορα στολίδια, όπως τα χριστουγενιάτικα. Μέρες πρίν προσπαθούμε τα κατάληλα για τον δικό μας χώρο και την ψυχοσυνθεσή μας. Αλλά πάντοτε κάτι λείπει. Πολλές φορές δεν ταιριάζει το αστέρι και ψάχνουμε κάποιο άλλο.

Ποτέ δεν θα είμαστε όμως χωρίς αστέρι, ασχέτως την προσπάθεια που θα κάνουμε να βρούμε το κατάλληλο, αν δεν το βρούμε θα αρκεστούμε σε κάποιο άλλο. Απλά γιατί πρέπει να υπάρχει το αστέρι.

Σε κάποια στιγμή όμως, θα δούμε σε κάποια βιτρίνα εκείνο που ψάχναμε, θα τρέξουμε μέσα στην τρελλή χαρά να πάρουμε γιατί είναι αυτό που ζητάγαμε. Με τις γωνίες που θέλαμε, στο μέγεθος που θέλαμε και φυσικά πάντα φωτεινό και με την τέλεια απόχρωση για μας.

Μέσα στην τρελλή χαρά τρέχουμε σπίτι να το τοποθετήσουμε στο σημείο που πάντα ονειρεύομασταν και να το χαρούμε που φωτίζει τον δικό μας ουρανό. Η μέρα τελειώνει υπέροχα και πέφτουμε για ύπνο, είναι φυσικό να δούμε στα ονειρά μας το αστέρι μας, φωτεινό - μεγαλοπρεπές, με την τέλεια του απόχρωση (έστω και σε ασπρόμαυρα όνειρα).

Την επόμενη μέρα, θέλοντας να το δούμε να φωτίζει και πάλι, το βάζουμε στην μπρίζα. Αλλά δεν είναι το ίδιο, μια μικρή κουκίδα στην κάτω δεξιά γωνία έχει σβήσει. Το υπόλοιπο παραμένει λαμπερό και πάντα είναι αυτό που θέλαμε. Αλλά η μικρή αυτή κουκίδα μας έσβησε το γέλιο, τη χαρά που είχχαμε την προηγούμενη.

Η αντίδραση του καθενός διαφορετική, κάποιος θα κλαψει, κάποιος θα εκνευριστεί και κάποιος θα μείνει απλά μαλάκας και θα το κοιτάει. Δεν θα καταλαβαίνει το γιατί. Ενώ μπορεί πολύ απλά ν απροσπαθήσει να το φτιάξει και να είναι ακόμα καλύτερο και χωρίς να φαίνεται το παραμικρό, η πρώτη αντίδραση είναι η παγωμάρα. Δεν το περίμενε απλά και η έκπληξη τεράστια. Ένα μεγάλο γιατί σίγουρα ζωγραφιστεί στα μάτια του, αλλά δυστυχώς το αστέρι δεν μπορεί να απαντήσει.

Οι εξηγήσεις πολλές, υπερφόρτωση ρεύματος, ελατωματικό, δεν ήταν στη σωστή θέση...... και άλλα πολλά. Καθόμαστε όμως και το χαζεύουμε μέχρι να φύγει η πρώτη παγωμάρα, σε καμιά περίπτωση δεν τίθεται θέμα αντικατάστασης του αστεριού, ήταν αυτό που ψάχναμε.

Θα το έχουμε μέχρι να σταματήσει μόνο του να φωτίζει, η πρώτη επόμενη αντίδραση θα είναι να προσπαθήσουμε να το επαναφέρουμε στην κατάσταση την αρχική. Πολλές φορές ίσως να γίνει και καλύτερο, πιο λαμπερό και πιο φωτεινό, χωρίς πολλά λόγια, απλά και μόνο με δουλειά. Θα αφήσουμε οτι άλλο κάνουμε και θα δουλεύουμε μόνο για το αστέρι μας. Νομίζουμε έτσι οτι θα σβησει για πάντα η απογοήτευση που ζήσαμε για την μικρή του γωνία που κάηκε.

Θα σβήσει και θα χαθεί όμως κάποτε η απογοήτευση αυτή ή όχι?

11 Comments:

At 12:25 π.μ., Blogger roupis said...

Κανά σχολιάκι κανείς? Κανείς!!!!
να το σχολιάσω τότε μόνος μου, να απαντάω και μόνος μου να γίνεται και χαβαλές.

Η να γράψω κανα ακόμα post-ακι?

Όπως κάτσει

 
At 12:30 π.μ., Blogger Afrikanos said...

Τελικα το'χετε βαλει αμετιμο χαμετι να μην μ'αφησετε ν'αγιασω εδω μεσα....
Ααααχχχχ, τα βλεπω τα παιδακια με τα ασπρα τα μπλουζακια να'ρχονται να μου περασουν την ζακετουλα με τα μακρυα μανικαααακιαααα.....
Λοιπον:ποτακι...στριψιμο τσιγαρακι...μουσικουλα στο winamp...ετοιμος?
Ετοιμος.

Απαντηση στο ερωτημα.......Κατα βαση οχι. Με την παροδο του χρονου θα αμβλυνθει, θα τινει να ξεχαστει κι ισως στο συνηδειτο μας ξεχαστει οντως. Ομως αυτο θ'αφησει το στιγμα του. Ειναι σαν την αλλεργια στα τσιμπηματα μελισσων.Την πρωτη φορα δεν σ'ενοχλει τοσο, ομως ενεργοποιειται ο μηχανισμος. Την δευτερη φορα η αντιδραση ειναι πολυ πιο γρηγορη και αμεση....

Αυτο μπορει να σημαινει 2 πραγματα στην περιπτωση μας. Το ενα ειναι να εχουμε συνεχες αγχος και στο παραμικρο επομενο κάψιμο της γωνιτσας να τρελαινομαστε, του στυλ "μα αφου το προσεχω, το δουλευω, δεν του λειπει τιποτα, αυτο γιατι μου τα κανει αυτα?". Το δευτερο ειναι οτι την επομενη φορα θα ξερουμε ΑΜΕΣΩΣ τι να κανουμε, θα'χουμε συνειδητοποιησει οτι ειναι κατι που μπορει να συμβει και θα'μαστε χαρουμενοι κι υπερηφανοι που καταφεραμε να το "σωσουμε"

Φρόϋντ κανει τσιγαρο τωρα, Ουγκ!

 
At 12:31 π.μ., Blogger Afrikanos said...

Αντε ρε γκρινιαρη! :-))))

 
At 12:39 π.μ., Blogger roupis said...

Ώπα ρε μη βιάζεσαι, γράφω συγρόνως και δεύτερο Post.

Όχι με αστέρι, αλλά καλύτερα μην το διαβάσεις, οι περισσότεροι δεν θα βγάλουν άκρη, εσύ θα καταλάβεις.

Τα ίδια, ποτάκι, στριφτό (τσιγάρο & τα μυαλό μου) Galaxy fm και πάμε.

Επικεντρώνω στην απογοήτευση, το γαμημένο αυτό συναίσθημα που καταστρέφει τα πάντα. Πάντα σε ακολουθεί, πάντα θα το θυμάσαι, όσο και να το πιέζεις να θαφτύ.

Πάντα θα είναι στην επιφάνεια.....

Αλλά γιατί να καεί η κουκίδα? φιάλεξα σένιο μαγαζάκι, με καλό όνομα που δίνει εγγυημένα προϊόντα, πλήρωσα ότι μου ζήτησαν, το φρόντισα όπως μου είπανε και στην τελική......τι?

 
At 12:46 π.μ., Blogger Afrikanos said...

Στην τελικη θες ενα "προιον" με την εγγυηση καποιου αλλου ή με την χαρα της δημιουργιας?

Γιατι οταν το φροντισεις και το περιποιηθεις γινεται δικο σου, κομματι σου, μερος του ολου σου. Και η χαρα της "επιδιορθωσης" εγκειται σ'αυτο ακριβως: οτι πλεον ειναι ΔΙΚΟ σου.Ενταξει, κάηκε ....ε,και? Ουδεις ασφαλτος!

Τιποτα δεν μπορει να σου εγγυηθει οτι θα δουλευει ενταξει επ'αοριστον μεχρι να βαλεις το χερι σου κι εσυ...να ξερεις πως λειτουργει το καθε του λαμπακι, το καθε του καλωδιακι, το καθε του κυκλωμα...και τελικα ξερεις τι θ'ανακαλυψεις?
"Πολλές φορές ίσως να γίνει και καλύτερο, πιο λαμπερό και πιο φωτεινό, χωρίς πολλά λόγια, απλά και μόνο με δουλειά. Θα αφήσουμε οτι άλλο κάνουμε και θα δουλεύουμε μόνο για το αστέρι μας."

Σοι ειπας!

Παω για refill!

 
At 1:02 π.μ., Blogger roupis said...

Ίσως να γίνεται και έτσι, αλλά δεν θεωρώ τίποτα κτήμα μου, ούτε "δικό μου".

Όπως έχω καταλάβει αυτό είναι και το μεγαλύτερο μου λάθος στη ζωή και γενικώς.

Όπότε ναι, να το δουλέψω, να αφήσω οτι κάνω (σημαντικό ή μη) για να νιώσω τη χαρά να το δώ να φωτίζει ολοκληρωτικά, θα κάνω ότι περνάει απο το χερι μου αλλά μέχρι εκεί.

Δεν μπορώ να το θεωρήσω αυτοτελές "δικό μου", γιατί κάποιος άλλος το έφτιαξε, το δοκίμασε, και το έβαλε στη βιτρίνα.

 
At 1:03 π.μ., Blogger roupis said...

Jebemu mater, najveca kurva je zenskog roda i to se zove:

ZIVOTA

 
At 1:06 π.μ., Blogger Afrikanos said...

παντα ετσι γινεται...αλλα απο την στιγμη που μπηκε στο σπιτι σου...στην ζωη σου...ΕΙΝΑΙ δικο σου...αν δεν το πιστεψεις αυτο, κανεις μια τρυπα στο νερο...χτιζεις πυργους στην αμμο...

 
At 1:12 π.μ., Blogger Afrikanos said...

Naime jeste bato...al' he tako slatko! :-)

 
At 1:13 π.μ., Blogger roupis said...

Δεν μπορώ να το δώ "δικό μου", απλά να πορεύομαστε παράλληλα, με το ίδιο βήμα και ταχύτητα και πρός τον ίδιο σκοπό.

Όταν κουραστεί κάποιος στο δρόμο, να τον βοηθήσει ο άλλος ώστε να φτάσουμε μαζί στο σημείο που θέλουμε.

Έτσι ναι, αλλά σαν "κτήμα" μου δεν μπορώ.

 
At 2:32 π.μ., Blogger Afrikanos said...

Love doesn't require two people look at each other, but that they look together at the same direction!

(Antoine de Saint Excipery)

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home