Χωρίς Τίτλο V

Έχω αφεθεί σε ένα απίστευτα βαθύ ύπνο, οι ώρες που ζήσαμε με την ντίνα κάνουν ένα flash back, έρχονται και ξανάρχονται. Το ίδιο όνειρο επαναλαμβάνεται αρκετές φορές, απο την αρχή και πάλι με την κάθε λεπτομερεία του και εγώ να απολαμβάνω την κάθε του στιγμή. Ένα γέλιο περνάει ξαφνικά ανάμεσα στις σκηνές του ονείρου, άσχετο με το όλο σκηνικό, όνειρο είναι οπότε τα παιχνίδια του μυαλού και του υποσυνείδητου δεν μπορείς να τα εξουσιάσεις. Απλά να μην εμφανιστεί πάλι γιατί μου χαλάει το όνειρο.

Στην πορεία πάλι γέλιο, πιο ζωντανό, γέλιο χαράς, τι στο διάολο γίνεται? Τι σχέση έχει το γέλιο αυτό με το ονειρό μου? Αααα, αρχίζω να εκνευρίζομαι (στον ύπνο μου), πρέπει να το διώξω το γέλιο αυτό. Πολύ θα το ήθελα αλλά αντί να το παραμερήσω απο τη συνοχή του ονείρου, αυτό γίνεται πιό έντονο. Κάτι δεν πάει καλά, που κολλάει το γέλιο αυτό? Τι σχέση έχει με το όνειρό μου? Μήπως μπλέχτηκε και δεύτερο όνειρο και έγινε ένα περίεργο ανακάτεμα? ΣΤΑΜΑΤΗΣΕ, ωραία ας συνεχίσουμε τον ωραίο ύπνο, δεν ξέρω τι ώρα είναι και ούτε που με ενδιαφέρει, η ντίνα είναι σε άδεια οπότε δεν χρειάζεται να πάει στη δουλεία, εμένα δεν με περιμένει κάποιος άρα ας συνεχίσουμε λίγο ακόμα τον ύπνο.

Μουρμουριτά και ψίθυροι ξαφνικά εμφανίζονται στη θέση του γέλιου. Ρε τι στο καλό γίνεται? κάτι όντως δεν πάει καλά, αρχίζω σιγά σιγά να επανερχομαι απο το λήθαργο χωρίς όμως να ξυπνάω. Κάτι φωνές ακούγονται αλλά δεν μπορώ να καταλάβω ή να πιάσω συγκεκριμένες λέξεις. Γυναικίες φωνές, τουλάχιστον 2. Κάνω μια κίνηση να πιάσω την ντίνα δίπλα, κενό. Μπορεί να σηκώθηκε, ίσως χτύπησε κουδούνι και δεν πήρα μυρουδιά, μπορεί να έχει έρθει κάποια γνωστή της, ποιός ξέρει. Δεν με νοιάζει, όταν σηκωθώ θα δώ τι παίζεται.

Οι ψίθυροι αρχίζουν να πέρνουν μορφές λέξεων και να φτάνουν στα αυτιά μου, σε ημικοιμησμενη κατάσταση να προσπαθεί να τις επεργαστεί ο εγκέφαλος αλλά να ζορίζεται. Πως να βάλεις σε μια τάξη: γελιο και ψιθυρους με μόνο στοιχείο οτι προέρχονται απο κάποιες γυναίκες? Αν προσθέσουμε σε αυτά και ξεκάρφωτες λέξεις του στυλ: μωρό μου, είσαι καλά, μου έλειψες, τηλέφωνο, κοιμάται, έπρεπε, μη με ρωτάς, μαμά, γιάννης, υπέροχα, μαμά (απο άλλη φωνή). Το μόνο που κατάφερα να συνδέσω είναι το γεγονός ότι μερικές έρχονταν απο κάποια συζήτηση με άτομα στο διπλανό δωμάτιο (που μας χώριζε μια πόρτα με τζάμι, εξού και η τέλεια ηχομόνωση), ενώ κάποιες άλλες απο συζήτηση στο τηλέφωνο. Μάλλον έχει μαζευτεί κόσμος και πρέπει να ανοίξω κανά μάτι και εγώ, δεν λέει να το παίζω ωραία κοιμωμένη, έτσι και αλλιώς το όνειρο μου το καταστρέψανε. Αρχίζω να γυρίζω στον πραγματικό κόσμο (χωρίς ιδιαίτερη βασύνη), ενώ οι λέξεις και οι προτάσεις είναι πλέον ξεκάθαρες.

--"Κάνε ησυχία, κοιμάται σου είπα" - με κάποιον λέει για μένα
--"Κάθησε ήσυχα να φτιάξω πρωϊνό" - και καφέ για μένα (σκέφτομαι)
--"Πως περάσατε στο χωριό?" - αααα κάποιος συγγενής είναι ίσως ή φίλη που είχε πάει στο χωριό της

Περνάνε μερικές στιγμές, χωρίς να καταλαβαίνω τι λένε ακριβώς, καιρός να ανοίξω το μάτι και να κάνω την εμφανισή μου, οπότε θα δώ και ποιός είναι. Αν παιζόταν κάτι περίεργο και δεν έπρεπε να εμφανιστώ μάλλον θα με είχε προειδοποιήσει η ντίνα. Ξεκινάω λοιπόν το πρωϊνό τέντωμα με το συνήθειο το δεξί μάτι να ανοίγει με την κίνηση αυτή ταυτόχρονα. Καθώς είμαι μπρούμητα ξαπλωμένος κάνω τον συνδυασμό, ανοίγω το μάτι και βλέπω μια περίεργη φιγούρα να με κοιτάει. Τι είναι αυτό το πράγμα? Χτές το βράδυ δεν υπήρχε κάτι τέτοιο εκεί? Πότε το έφερε η ντίνα?

Έμοιαζε με κούκλα, κάπως μεγαλούτσικη σε μέγεθος, αλλά ωραία. Περίεργο δεν είχε πάρει το μάτι μου χτές καμιά κούκλα, και γιατί την έφερε η ντίνα πρωϊ πρωϊ δίπλα στο κρεβάτι? Ξαφνικά η κούκλα ζωντανεύει, κουνιέται, μου χαμογελάει και πετάει το γέλιο που άκουγα στο ονειρό μου. Χρηστέ μου, τιν τούτο? τι γίνεται ρε παιδια? Μάλλον ονειρεύομαι ακόμα, δεν μπορεί να βλέπω να ζωντανεύει μια κούκλα και να μου χαμογελάει. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ.

Η κούκλα όμως ήξερε και να μιλάει, και μου λέει: "έχεις πλάκα όπως κοιμάσαι", ώπα ώπα ρε συ, κάτι γίνεται εδώ και δεν έχω πάρει γραμμή. Που βρίσκομαι? τι έχει συμβεί? Δεν είναι κούκλα τούτο δω, είναι κοριτσάκι που με κοιτούσε να κοιμάμαι και μου χαμογελάει. Δεν γίνεται να είναι όλο αυτό αληθινό, ακόμα ονειρεύομαι. Έτσι θάναι και μπλέχτηκαν τα δυο όνειρα και μου έκαναν έναν εφιάλτη, κάτι τέτοι έχει γίνει σίγουρα.

Την επόμενη στιγμή η κούκλα κάνει μεταβολή και αρχίζει να τρέχει προς το άλλο δωμάτιο φωνάζοντας: "μαμά, μαμά, γιαγιά ξύπνησε, ελάτε να τον δείτε"

"ΜΑΜΑ????", "ΓΙΑΓΙΑ?????????????????????????", χρηστέ μου έχω τρελαθεί και δεν υπάρχει καμία απολύτως σχέση με την πραγματικότητα. Μπορεί ένας ύπνος ή το χτεσυνοβραδυνό συμβάν να με περάσουν απο την πραγματικότητα στην σχοιζοφρένεια? Πως αλλιώς να εξηγήσω το γεγονός οτι ανοίγω το μάτι βλέπω μια κούκλα σε σημείο που δεν υπήρχε, ξαφνικά ζωντανεύει, μου χαμογελάει, μου μιλάει και τρέχει κιόλας? Ξύπνησα στην ζώνη του λυκόφωτος, είναι η μόνη εξήγηση.

Εκτός και αν έχουν περάσει τα χρόνια, είμαι πλέον παντρεμένος, έχω κόρη και πεθερά και έχω χάσει αρκετά χρόνια απο την ζωή μου γιατί δεν θυμάμαι να έζησα κάτι μετά απο τα 20 μέχρι σήμερα που ξύπνησα με κόρη και πεθερά. Και η γυναικα μου ποιά είναι? Ποιός είμαι? Που βρίσκομαι και τι κάνω?

Κάνω μια κίνηση να πιασω το μέτωπο και βλέπω οτι είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα, παλμοί τουλάχιστον 5.000 (και δεν έχω πεθάνει ακόμα?), τα χέρια μου τρέμουνε, το στόμα μου έχει γίνει ένα στεγνό πετσί και τα μάτια μου κλείνουνε απο τον ιδρώτα που πέφτει με γρήγορο ρυθμό απο το μέτωπο. Καταλαβαίνω ότι κάτι περίεργο συμβαίνει. Και αν όλα αυτά είναι αληθινά και σκάσει μύτη και κανένας που η κούκλα τον φωνάξει ΜΠΑΜΠΑ!!!!!!!!!!!!!!

Ασταπιαίες σκέψεις έχουν περάσει απο το μυαλό μου αλλά έχω παγώσει, έχω καρφωθεί στο κρεβάτι και δεν μπορώ να κάνω καμία κίνηση. Κάτι πρέπει να κάνεις βασιλάκη γιατί δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί απο στιγμή σε στιγμή εδώ μέσα. Και τι να κάνω? Απο το μπαλκόνι αποκλείεται, πέντε πατώματα είναι αυτά. Ούτε ο ράμπο να ήμουνα δεν θα πήδαγα. ΣΚΕΨΟΥ ΣΚΕΨΟΥ ΛΟΓΙΚΑ ( ρε κουμπαρε τι μας λές και σύ τώρα? τι λογικό υπάρχει σε όλο αυτό ώστε να σκεφτώ και εγώ λογικά?)

Για όλες αυτές τις σκέψεις έχουν περάσει ελάχιστα δευτερόλεπτα απο τη στιγμή που η κούκλα έτρεξε έξω. Κάποιος πλησιάζει την πόρτα, ανοίγει μπαίνει μέσα, κλείνει και κλειδώνει την πόρτα. Εδώ ήμαστε μεγάλε, μας την έπεσε και ο "μπαμπας" τώρα (σκέφτηκα). Ήμουνα τόσο ταραγμένος, το σοκ ήτανε τόσο μεγάλο που ενώ έβλεπα να μπαίνει η ντίνα στο δωμάτιο δεν είχε ο εγκέφαλος χρόνο να επεξεργατεί και αυτή την πληροφορία και να μου την στείλει. Τότε κατάλαβα πόσο απλό είναι το έμφραγμα ή το διπλό εγκεφαλικό να σε βρεί.

Νιώθω τα χέρια της ντίνας να με πιάνουνε, να μου μιλάει αλλά δεν συγκρατώ τα λόγια της, δεν καταλαβαίνω τι γίνεται. Ρε μπας και πέθανα, βγήκα απο το σώμα μου και τα βλέπω αυτά σαν τρίτος στην παρέα? Θυμάμαι κάτι λέξεις της ντίνας: "συγνώμη.......έπρεπε......ήθελα....δεν ήθελα......τηλέφωνο....πώ...." και πολλές άλλες που δεν μπορούσα να τις βάλω σε σειρά. Περνάνε 2-3 λεπτά και ψιλοσυνέρχομαι, τότε αρχίζω και πιάνω νόημα απο τα λεγόμενα της ντίνας. Σε διάστημα 4 λεπτών μου είχε πεί όλη την ιστορία της ζωής της για να μου εξηγήσει γιατί έγινε όλο αύτο το σκηνικό.

Πρώτος έρωτας της ντίνας, μεγάλη καψούρα με κάποιο μούτρο. Έγκυος η ντίνα στα 18 της, γάμος με τον περίεργο, γεννητούρια (εδώ κολλάει η κούκλα), την παρατάει στο τρίμηνο και μένει μόνη με την χριστίνα (η κούκλα είχε και όνομα), διαζύγιο και τέλος. Απο τότε μόνη, στα 9 χρόνια μέχρι σήμερα είμαι μόλις η δεύτερη περίπτωση της ερωτικής ζωής. ΤΕΛΟΣ

Όλα καλά και ωραία, αλλά γιατί δεν μου ταείπες όλα αυτά? περίμενες να πάθω το εγκεφαλικό και μετά να μου εξηγήσεις? Τα τουλάχιστον 50 χρόνια που μου έκοψες απο την ζωή μου νομίζεις οτι εύκολα αναπληρώνονται? Εγώ έχω πάθει το σοκ, εσώ τώρα γιατί κλαίς? Ρε καλά μούλεγανε οτι ήσαστε περίεργα τρένα εσείς οι γυναίκες και δεν τους άκουγα. Τώρα δηλ θα πρέπει να τα ξεχάσω όλα και να σε παρηγορήσω? Γιατί άραγε να κλαίς τώρα? (την απάντηση την πήρα μετά απο αρκετό καιρό).

Να μην φύγω σαν κυνηγημένος λέει....., το άλλο με τον τοτό το ξέρεις? Και να το παίξω δηλαδή χαρούμενος σύζηγος? Καλός φίλος? Ευαίσθητος συνάδερφος? Ποιό ρολάκι θα μου ταιριάζει καλύτερα? Τελικά την απάντηση την έδωσε η κούκλα όσο και αν ακούγεται περίεργο. Αφού η ντίνα είπε ότι είχε να πεί, μου ζήτησε να μην κάνω κάποια φασαρία (δεν είχα τέτοια πρόθεση) ή κάτι που θα έκανε την κούκλα να στεναχωρηθεί. Ήθελε να πιούμε καφέ και να φύγω λίγο αργότερα ήρεμα και θα ακουγόμασταν αργότερα στο τηλέφωνο (αν ήθελα).

Καθώς έχει φύγει η ντίνα και έχω ντυθεί, βλέπω να ανοίγει σιγά σιγά η πόρτα και να με κοιτάει με περιέργεια η κούκλα. Ήμουνα φαίνεται αξιοπεργίεργο για εκείνη, μου κάνει νόημα να μην φωνάξω την μαμά της (πανέξυπνη) και κάθεται με μισάνοικτη την πόρτα, με κοιτάει και μου χαμογελάει συνεχώς. Την φωνάζω μέσα, έρχεται δειλά, ρίχνοντας και μια ματιά μην την δεί η μαμά της ή η γιαγιά της (η μάνα της ντίνας την είχε φέρει και ήταν στο διπλανό δωμάτιο).

Έχω ηρεμήσει κάπως και παρατηρώ την κούκλα την χαμογελαστή. "Πως σε λένε? εμένα με λένε χριστίνα.", δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μπορώ να απαντήσω, απλά την κοιτάω. "έχεις πλάκα όπως κοιμάσαι", συνεχίζει να με κοιτάει και να μου χαμογελάει. "Φεύγω γιατί θα δωνάζει η μαμά, έλα να φάμε", κάνει μια αστραπιαία κίνηση και εξαφανίζεται. Εγώ πάλι μένω παγωτό, δεν μπορώ να πιστέψω οτι μου συμβαίνει όλο αυτό το σκηνικό. Δεν ξέρω γιατί, δεν ξέρω το πώς αλλά χωρίς να το σκεφτώ, βγαίνω απο το δωμάτιο. Βλέπω την μάνα της, με καλημερίζει και ανταποδίδω, με ρωτάει τη καφέ πίνω να φτιάξει, απαντάω μονολεκτικά και κάθομαι στο σαλόνι, ανάβω τσιγάρο και παρτηρώ την όλη κατάσταση σαν να γίνεται σε κάποιον άλλον και όχι σε μένα. Έρχεται η ντίνα, αφήνει ένα πιατάκι με κέϊκ, σκύβει με φιλάει ασταπιαία στο μάγουλο και μου λέει: "Σε ευχαριστώ".

Με το δεύτερο τσιγάρο έχω ρουφήξει όλο το φραπέ, η μαμά της ντίνας είναι στην κουζίνα (ευτυχώς δεν έκατσε δίπλα μου να αρχίσει τίποτα περίεργες ερωτήσεις, μάλλον δουλειά της ντίνας αυτό), η ντίνα πηγαινοέρχεται χωρίς να κάνει κάτι συγκεκριμένο και απέναντι μου να κάθεται η κούκλα να με κοιτάει και να συνεχίζει να χαμογελάει. Σβήνω το τσιγάρο, σηκώνομαι, χαιρετάω και καρφί για την πόρτα. Πρίν βγώ μου λέει η ντίνα να την πάρω όποτε θέλω να μιλήσουμε ή να βρεθούμε!!!!!!

Βγαίνω στο αληθινό κόσμο, φτάνω αλεξάνδρας, πιάνω την κατηγοριά και τότε καταλαβαίνω ότι παραπατάω. Ακόμα δεν έχω ξεπεράσει το σοκ, είμαι ψιλοζαλισμένος. Τι ήταν όλο αυτό? Έγινε σε μένα ή μου το είπανε? Δεν ξέρω, δεν θέλω να ξέρω, θα προσπαθήσω να το ξεχάσω, σαν να μην έγινε ποτέ. Σαν ένα άσχημο όνειρο που τελειώνει μόλις ανοίξεις τα μάτια σου. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάρω την ντίνα τηλέφωνο, δεν ξέρω ακριβώς το λόγο αλλά έτσι μου έκατσε εκείνη τη στιγμή και αυτό αποφάσισα. Κοιτάμε μπροστά, ας πούμε ότι ήτανε μια οδυνηρή εμπειρία που τελείωσε. Θα κόψω επαφές μαζί της και όλα καλά.

ΑΛΛΑ Η ΤΥΧΗ ΕΙΧΕ ΑΛΛΑ ΣΧΕΔΙΑ

***ΠΡΟΣΕΧΩΣ***