Πέμπτη, Μαΐου 25, 2006

Χωρίς Τίτλο

Καλοκαίρι το'88, αρχές. Συνάντηση με το κολλητό τον γιάννη (γνωριζόμαστε απο μωρά, και τα μπαλκόνια μας τα χώριζε ένα δρομάκι), έρχεται ο ξάδερφος απο την αμερική για μόνιμη εγκατάσταση στην αθήνα και να παντρευτεί. Απο μικρός στο αμέρικα έκανε φράγκα ο ξάδερφος (34 χρονών ο ξάδερφος), αγόρασε σπίτι στο μαρούσι και θα έκανε ένα παρτάκι για λιγους γνωστούς και φίλους. Καλεσμένος ο γιάννης αλλά μόνος δεν θα πήγαινε με τίποτα, οπότε μπαίνω στο κόλπο και εγώ.

Ο ξάδερφος μέσα στην τρέλλα και χωρίς να το καλοσκεφτεί μας λέει να οργανώσουμε εγώ τα ποτά και ο γιάννης την μουσική. Τα φράγκα δεν είναι πρόβλημα αλλά όλα θα είναι έτοιμα απο το προηγούμενο απόγευμα, έτσι για να έχουμε και μια πισινή. Έτσι και εγένετο. Δουλειά δεν είχαμε να κάνουμε, τσάμπα φαϊ και ποτό, οπότε δεν υπήρχε λόγος να αρνηθούμε.

Όλα έτοιμα και περιμένουμε τις πρώτες αφήξεις, ενθουσιασμένος ο ξάδερφος με την ετοιμασία, άλλωστε δεν ήμασταν και τυχαίοι. Ξέραμε καλά τι να κάνουμε αλλά και το κυριότερο το πώς να το κάνουμε. Στις διάφορες όμως ερωτήσεις μας αν θα υπήρχε θυληκός πληθυσμός, μας τα μασούσε, τίποτα συγκεκριμένο, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Το μόνο σίγουρο ήταν οτι αυτός θα ήταν ο μεγαλύτερος σε ηλικία και φυσικά εμείς οι μικρότεροι. Άλλωστε για μας ήταν μόλις το δεύτερο καλοκαίρι μετά τα ξέγνιαστα χρόνια που ζήσαμε στο λύκειο.

Σε καμιά ώρα, πίτα το σαλόνι απο κόσμο, μερικοί στο όρθιο άλλοι όπου βρίσκανε κάτι να αράξουνε το καβατζόνανε και όλοι με ένα ποτήρι στο χέρι. Χωρισμένοι σε μικρές ομάδες ανα 3-4 άτομα μιλάγανε φωνάζανε γελάγανε και ο ξάδερφος να τους κάνει όλους απο μια γύρα να τους γνωρίζει μεταξύ τους και να είναι μέσα στην τρελή χαρά με τους καλεσμένους του. Φυσικά οι περισότερες ήταν γυναίκες, κάτι που εμας τους δυο μας ενθουσίασε τα μάλα. Λίγο μεγάλες για το γούστο μας αλλά πότε κόλλησε το θέμα σε μικρολεπτομέρειες να κολλήσει και τώρα?

Γνωρίσαμε αρκετό κόσμο, αλλά και αρκετές μας φτύσανε στα ίσια, βλέπεις δεν πηγαίναμε με το μαλακό να μάθουμε ένα όνομα μόνο να πούμε και καμιά βλακεία να γελάσουμε και τέρμα, αλλά θέλαμε να μάθουμε ότι γίνεται περισότερο: και αν παίζει γκόμενος, αν μένουν μόνες, αν δουλεύουν και πόσα παίρνουν, το τηλεφωνό τους υποχρεωτικά και σε μερικές (που το τράβαγε ο οργανισμός τους) αν θα μας κάθονταν. Φυσικά με την ευγενική χορηγία του ξάδερφου είχαμε το κέφι στο χέρι μας, αφού εξουσιάζαμε ποτό και μουσική. Τέλος πάντων όλα μέσα στο παιχνίδι ήτανε και φυσικά ανταλλάσαμε με το γιάννη πληροφορίες και τηλέφωνα (απο αύριο θάπρεπε να τα κάνουμε μια γύρα και δυό μας και ότι κάτσει).

Και όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, έρχεται ο κολητός και με ρωτάει για ένα πηγαδάκι που έχει στηθεί δίπλα στην πόρτα. Γυρίζω, ρίχνω μια ματιά στα γρήγορα και σκέφτομαι νέα πρόσωπα, πότε μπήκανε και δεν πήραμε πρέφα? Αλλά.... κάτι δεν πάει καλά, ποτήρι στο χέρι και κάτι πίνουνε......ρε σύ μπας και έπαθα κανα αλτσχάιμερ και ξεχνάω απο τώρα? Ξανακοιτάω....άγνωστες φυσιογνωμίες. Γυρίζω χωρίς να το σκεφτώ και πάω να μάθω τι παίζει (τι τόθελα? αυτά τα ξαφνικά είναι που κάνουν την ζημιά αλλά όταν καταλάβεις τι έχει γίνει, έχεις ήδη χάσει την μπάλα παίζεις στις καθυστερήσεις και προσπαθείς σε 2 λεπτα αγώνα να βάλεις 4-5 γκόλ).

*** ΠΡΟΣΕΧΩΣ***

1 Comments:

At 11:04 μ.μ., Anonymous Ανώνυμος said...

I find some information here.

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home