Χωρίς Τίτλο ΙV

Αν και ποτέ δεν είχα πρόβλημα προσαρμογής για κάποιο λόγο ένιωσα αρκετά άνετα στο σπίτι της ντίνας. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί αλλά είναι απο εκείνες τις στιγμές, που σου φαίνονται όλα τόσο γνωστά ασχέτως αν τα συναντάς για πρώτη φορά στη ζωή σου. Παρατηρώντας γενικά το χώρο, έπεσε το μάτι μου σε ένα ράφι τίνγκα στο βυνίλιο και πλησιάζω να ανακαλύψω κάποια απο τις πλευρές της ντίνας. Με βλέπει και μου δίνει το ελεύθερο να βάλω οτι θέλω, να κάνω γενικά οτι θα με κάνει να εστανθώ πιο άνετα, αρκεί να μην ανακατέψω την σειρά των δίσκων. Όλα μου τα αγαπημένα rock συγκροτήματα ήτανε στην σειρά εκείνη. Μέχρι να αποφασίσω τι θα ακούσουμε έρχεται και η ντίνα με ένα μπουκαλάκι τσίπουρο, απο το χωριό μου λέει και με προτρέπει να το δοκιμάσουμε. Αντιρρηση καμία, βάζω τελικά κάτι JAZZ τραγουδάκια και την πέφτουμε στον καναπέ.

Φώς ερχότανε απο ένα μόνο πορτατίφ γωνιακό και απο μερικά κεριά που είχε απλώσει η ντίνα στο χώρο. Γούσταρα να κάτσω μπροστά στον καναπέ στο πάτωμα και κάνω την κίνηση, με ακολουθεί με μια φοβερά ήρεμα κίνηση, όλα ήταν υπέροχα.

Σε κάποια στιγμή με πιάνω να κοιτάω κάπως περίεργα την ντίνα, όχι σαν εκείνη που θα μου πρόσφερε ένα ωραίο ερωτικό βράδυ (όπως πήγαινε το πράγμα), ούτε φυσικά μπορώ να πώ οτι την είχα ερωτευθεί. Άλλωστε η αποψή μου ήταν οτι δεν υπήρχε έρωτας με την πρώτη ματιά (μετά απο κάμποσο καιρό αναθεώρησα την αποψή μου αυτή). Ήταν κάτι περίεργο για μένα, το άφησα όμως στην άκρη με σκοπό να απολαύσω τις στιγμές και να ασχοληθώ κάποια άλλη στιγμή με την φιλοσοφία της ζωής. Γυναίκες σαν την ντίνα δεν σου τυχαίνουν και κάθε μέρα και ιδιαίτερα στην δικιά μου ηλικία, οπότε....περνάμε στην αντεπίθεση.

Κουβέντα στην κουβέντα, φτάνουμε στην μέση το τσιπουράκι και κάπου εκεί έχω χάσει κάτι στιγμές. Δεν θυμάμαι πως ή ποιός έκανε την κίνηση (δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία), σβήνουν τα πάντα γύρω μας και υπάρχουμε μόνοι εγώ και η ντίνα και οι ήχοι της jazz, τίποτα περισότερο τίποτα λιγότερο. Υπέροχες στιγμές, όλο το αρχικό παιχνίδι. Η προσπάθεια να ανακαλύψουμε ο ένας τα χαρακτηριστικά του άλλου με την αφή, η κάθε κίνηση να δίνει μια μαγεία, η ικανότητα της να έρθει τόσο κοντά μου χωρίς να μου έχει πεί τίποτα σημαντικό για αυτήν, τα υπέροχα μαύρα μάτια της, το φανταστικό σώμα της, η μυρωδιά της............

Στιγμές μοναδικές, αναντικατάστατες. Σε κάποια στιγμή βυθιζόμαστε σε μια μαγική αγκαλιά, μένουμε ακίνητοι και να κρατάμε ο ένας τον άλλο όσο πιο σφιχτά μπορούμε. Ακόμα και τώρα δεν ξέρω πως μου βγήκε όλο αυτό το σκηνικό, και ποτέ φυσικά δεν μπόρεσα να καταλάβω πως έγινε αυτός ο συχρονισμός. Περίεργες καταστάσεις. Εκεί την ψιλιάστηκα οτι τελικά η ντίνα δεν μου'χε κάτσει στο μυαλό στο στυλάκι "πηδάμε και την κάνουμε με γοργά βηματάκια", αλλά και δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω με ποιό τρόπο με έιχε τραβήξει τελικά.

ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΑΝΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ................

Η όλη στάση της ντίνας μου έδινε την εντύπωση γυναίκας έμπειρης στο σεξουαλικό, αλλά συγχρόνως γυναίκας πληγωμένης που αναζητούσε συντροφιά χωρίς να μπεί στην διαδικασία να εξηγήσει γεγονότα και καταστάσεις. Να αφαιθεί για λίγο σε ένα παράλογο ερωτικό παιχνίδι, για να ξεφύγει απο περίεργα παιχνίδια του μυαλού ή να αναπληρώσει χαμένο έδαφος. Έδειχνε να το έχει πραγματικά ανάγκη, να δίνει όλο το είναι της αλλά ταυτόχρονα να είναι τόσο φευγάτη, σαν .............να σκέφτεται, να φαντασιώνει κάποιον άλλον στη θέση μου. Μου έκανε ένα περίεργο κλίκ στην αρχή, να την αφήσω και να φύγω (ήταν άλλωστε τόσο καθαρό, σαν να μου το ζωγράφηζε), αλλά δεν μπόρεσα.

Την είχα στην αγκαλιά μου και την χάζευα. Τόσο όμορφη και τόσο περίεργη αλλά όχι απόμακρη. Είχε μαζευτεί στην αγκαλιά μου, απολαμβανε την κίνηση που της πείραζα τα μαλλιά και είχε αφεθεί στο άκουσμα της μουσικής, ταξίδευε και εγώ την χάζευα. Απλά ΥΠΕΡΟΧΗ κάτω απο το φώς των κεριών.

--Δεν θα μπορούσες να διαλέξεις καλύτερο δίσκο, είναι απο τους αγαπημένους μου.......

Σταματά απότομα γιατί χτυπάει το τηλέφωνο. Κάνει μια αστραπιαία κίνηση και καλύπτει το μήκος του σαλονιού σε χρόνο ντε-τε, σηκώνει το ακουστικό και την ακούω να μιλάει πολύ γλυκά και τρυφερά σε κάποια γυναίκα. Δεν είναι κάτι ασυνήθιστο να μιλάει (ας πούμε) με την κολητή της και να χρησιμοποιεί λέξεις όπως: γλυκιά μου, μωρό μου, πέρασες σίγουρα καλά, μου έλειψεις σήμερα κ.τ.λ. Φαντάστηκα οτι θα ήταν κάποια απο τις φίλες της που αποτελούσαν την πεντάδα στο πάρτυ, ίσως να ήταν αυτή που είχε βγεί με τον γιάννη. Φυσιολογικές σκέψεις........(άρε κακομοίρη βασίλη)

Σταματά ο δίσκος και κάνω κίνηση να πάω να βάλω κάτι άλλο, δίπλα στο ράφι όμως υπάρχει ένα μικρό ρολόϊ, κοιτάω ώρα 2:30. Δεν ξέρω γιατί αλλά μετά απο το κοίταγμα στο ρολόϊ δεν μου έκατσε και τόσο φυσιολογικό να μιλάει με τη φίλη της, απο την άλλη λέω να μην είμαι καχύποπτος. Γιατί όχι? μπορεί τώρα να πήγε σπίτι και να την πήρε να της πεί τι παίχτηκε. Η βιασύνη της όμως να τρέξει να απαντήσει????? Κάτι δεν μου κόλαγε αλλά το προσπερνάω, δεν ήθελα να χαλάσω την όμοργη βραδυά. Όπως έχω ξαναπεί ο χρόνος θα δείξει (και τελικά έδειξε λίγο αργότερα).

Γυρίζει, παίρνει την προηγούμενη θέση της στην αγκαλιά μου, μου ψιθυρίζει κάτι ότι θα μου πεί αργότερα ποιός ήτανε και αρχίζει να με φιλάει χωρίς να προλάβω να βγάλω κιχ. Είχε ένα φοβερό πάθος και μου μετέδειδε μια φοβερή ερωτική ένταση που δεν μπορούσα να μην το ζήσω. Μερικές φορές λέω ότι άξιζε αυτό που έζησα εκείνο το βράδυ ασχέτως με την κατάληξη. Είναι στιγμές μοναδικές ζωής, έρωτα και πάθους που δεν μπορούσα να τα πετάξω με την μία και να κάτσω να σκεφτώ γιατί μου είπε τα λόγια αυτά. Και στο φινάλε γιατί να μου πει τώρα ποιός της τηλεφώνησε, δεν ήταν υποχρεωμένη.

Χωρίς να το καταλάβω έχουμε βρεθεί στο κρεβάτι και οι επόμενες ώρες ήταν απο τις καλύτερες της ερωτικής μου ζωής. Απλά μου πραγματοποίησε κάθε μου φαντασίωση με τον πιό απλό τρόπο. Με σίγουρες κινήσεις και πάντα με την σχετική προφύλαξη, χωρίς όμως σε καμιά στιγμή να μου βγάλει κάτι πουτανίστικο. Όλα κυλούσαν τόσο απλά, τόσο όμορφα, έδειχνε να απολαμβάνει την κάθε στιγμή. Χωρίς πολλά λόγια με κινήσεις όμως άκρως εκφραστικές και να προσπαθεί πάντα να με κοιτά στα μάτια (όποτε η περίσταση το επέτρεπε).

Όλα μα όλα ήταν υπέροχα, η βραδυά που δεν θα σβηστεί ποτέ απο την μνήμη μου, μπορεί να ξεχάσω κάποτε και το ονομά μου αλλά αυτό με τίποτα. Την κορύφωση του ερωτισμού και του πάθους που ένιωσα με την ντίνα δεν μπόρεσα ποτέ να την ξεπεράσω με κάποια άλλη γυναίκα. Κάπου εκεί κοντά έχω βρεθεί αρκετές φορές, αλλά πάντα λείπει κάτι, ένα σημείο μια στιγμή μια κίνηση που θα κάνει την διαφορά. Ίσως να ήταν η ένα περίεργο σύμπλεγμα συμπτώσεων και για τους δυό μας, ίσως ο τρόπος που βλέπαμε τότε την ζωή, ίσως η ηλικία ή όλα μαζί, δεν ξέρω τι ακριβώς δημιούργησε την ένταση και το πάθος που σε γεμίζει με ευτυχία και τότε ευχαριστείς τον θεό (ή όποιον άλλον) σε έφερε στον κόσμο αυτό.

Το χάραμα μας βρήκε μισοκοιμησμένους αγκαλιασμένους. Το χάραμα που θα μου έδινε το χειρότερο πρωϊνό ξύπνημα που θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ οτι θα ζήσω. Θυμάμαι ακόμη και την ώρα που κοιμόμουνα ονειρευόμουνα την βράδυα ακριβώς όπως την είχα ζήσει, στιγμή στιγμή πάλι απο την αρχή, μήπως τελικά ήταν μόνο ένα φανταστικό όνειρο και τίποτα απο όλα αυτά δεν έγιναν στην ζωή μου? Σε κάθε μου κίνηση ένιωθα το σώμα της ντίνας δίπλα μου και με γέμιζε ικανοποίηση, ήξερα οτι δεν ήταν ένα απλό όνειρο, αλλά ένα βράδυ που θα μου έμεινε αξέχαστο (όπως και το πρωινό), ένα υπέροχο όνειρο (που τελικά θα κατέληγε στην χειρότερο εφιάλτη μου).