Σάββατο, Μαΐου 27, 2006

Χωρίς Τίτλο ΙΙΙ

Καθώς ετοιμαζόμουνα πέρναγαν τα λόγια της ντίνας απο μπροστά μου: "να φέρεις μόνο τον καλό σου εαυτό", να έκρυβαν κάτι τα λόγια αυτά? Μήπως με τον τρόπο της προσπάθησε να μου πεί οτι περίμενε κάτι καλύτερο ή διαφορετικό απο ότι είχε δεί στο πάρυ? Απλές σκέψεις ήτανε, γιατί δεν θα μπορούσα να δείξω κάτι που δεν είμαι ή να προσποιηθώ ή να το παίξω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Δυστυχώς αυτή τη "βλακεία" την έχω απο μικρός και δεν την άλλαξα ποτέ. Πάντα είμαι ο ευατός μου, πάντα θα πώ αυτό που σκέφτομαι και ποτέ δεν θα το παίξω για να παρουσιάσω κάτι που δεν είναι αληθινό. Αν με ρωτήσεις για το οτιδήποτε θα πάρεις ακριβώς την απάντηση που σκέφτομαι, χωρίς διπλωματία και όσο πιο αντικειμενική μπορεί να είναι. Αυτό έχει όμως και το τιμημά του: απο όσους έχω γνωρίσει στην ζωή μου οι μισοί με εκτιμήσανε και οι υπόλοιποι με μισήσανε για το λόγο αυτό. Οπότε δεν υπήρχε λόγος να παρουσιάσω στην ντίνα κάτι ψεύτικο, πάμε γερά με τσαμπουκά και όπως νιώθουμε καλύτερα.

Το σκεπτικό αυτό σε συνδυασμό με το οτι για πρώτη φορά θα πήγαινα στο συγκεκριμένο μαγαζί είχε αποτέλεσμα να βρεθώ σε ένα ψιλοκυριλέ μαγαζί, με φλόρικο κόσμο (για τα δεδομένα τα δικά μου) και εγώ φυσικά να εμφανιστώ με την κλασική αμφίεση της εποχής: τζήν αθλητικά κοντομάνικο με γραμμένο το ονομά μου στην πλάτη, όχι με στυλό αλλά μιας πολύ κακής ποιότητας στάμπα (τοτε γίνονταν τα πρώτα βήματα στο άθλημα αυτό).

Με την ντίνα συναντηθήκαμε απέναντι απο το μαγαζί και έβαλε τα γέλια όταν με είδε, μου εξήγησε πως έχει η κατάσταση στο μαγαζί και ρώτησε αν άλλαξα γνώμη να πάμε κάπου αλλού. Τέτοιους ενδοιαμούς δεν είχα ποτέ, οπότε προτείνω μόνο αν σε περίπτωση που νιώθει η ίδια άβολα ή αν είναι τίποτα ψιλομαλάκες γνωστοί της, να μην της βγεί και το όνομα. Τελικώς χωρις να σταματήσει το γέλιο μπαίνουμε στο μαγαζί. Δεν υπήρχε περίπτωση να νιώσω περίεργα σε κάποιον χώρο που μάλλον έμοιαζα με τον προμηθευτή του πάγου ας πούμε παρά σαν πελάτης. Τελος πάντων, η ντίνα φάνηκε να το απολαυμάνει και ανταπέδωσε κάποιους χαιρετισμούς γνωστών απο διπλανά τραπέζια. Είχα την περιέργεια να μάθω τη σχέση (φιλική, επαγγελματική, ερωτική ή ποιά άλλη) που είχε με τους συγκεκριμένους αλλά περίμενα να "ζεσταθεί" λίγο η ατμόσφαιρα.

Αποφασίζουμε για ποτό και όχι φαγητό, φωνάζει η ντίνα το γκαρσόν και ακολουθεί ο διάλογος ανάμεσα σε μένα και το γκαρσόν:

--Καλησπέρα, σας ακούω τι θα θέλατε?
-- ένα μαρτίνι για την δεσποινίδα και ένα φραπόγαλο για μένα με 9 παγάκια
--Ορίστε!! τι είπατε για σας κύριε?
--Πως είπαμε οτι σε λένε, μεγάλε?
--Νικο, κύριε
--Λοιπόν νικολάκη, ξέρεις να διαβάζεις?
--Φυσικά κύριε
--Για διάβασε τι λέει στην πλάτη μου?
--Βασίλης, κύριε
--Οπότε κόψε το κύριε, βάλε το ονομά μου και φέρε μου φραπόγαλο, δηλ φραπέ παγωμένο και λίγο γάλα με 9 παγάκια. Δεν σερβίρεται καφέ εδώ?
--Βεβαίως (ρίχνει μια ματιά στην ντίνα)....... βασίλη, κάτι άλλο θα θέλατε?
--Αν χρειαστούμε θα σε φωνάξω νίκο

Η ντίνα να μην μπορεί να κρατηθεί απο τα γέλια, μερικοί να κοιτάνε περίεργα και εγώ στην κοσμάρα μου. Αρχίζουμε το μπλα μπλα και σιγά σιγά ξεκινώ να μαθαίνω οτι μπορώ απο τη ζωή της. Το περίεργο ήτανε οτι απέφευγε συγκεκριμένες απαντήσεις να δώσει, συνδυασμός λέξεων που μπορούσαν να ερμηνευτούν με διάφορους τρόπους. Ακόμα και στην ερώτηση άν είναι μόνη της αυτή την εποχή, αν έχει κάποιο δεσμό μου απαντάει: "έχω οτι μπορει να με γεμίσει περισσότερο, αλλά μου λείπουνε πολλά στη ζωή". Όλες οι απαντήσεις ήτανε σε αυτό το στυλάκι. No problem (σκέφτομαι), έχει φάση η υπόθεση. Ούτε για τους γνωστούς που χαιρέτησε μου έδωσε ξεκάθαρη απάντηση, εκεί της λέω οτι απλά ρωτάω να ξέρω τι παίζει γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει στην πορεία. Λαμβάνω την εξής απάντηση: "νάσαι ο εαυτό σου και τίποτα περισότερο".

Περνάει η ώρα, καλή η παρεούλα της ντίνας, γελάγαμε, πειράζαμε κόσμο, λέγαμε ιστορίες απο την ζωή μας (αν και μικρός είχα και εγώ αρκετές ιστορίες απο τα καλοκαίρια που δούλευα στα νησιά γκαρσόν) και γενικά είχε προστεθεί μια ευχάριστη αναταραχή στο μαγαζί με τα γέλια μας. Το παράδοξο ήτανε οτι δεν είχε αναφέρει τίποτα προσωπικό, ούτε καν για κάποιο φλέρτακι, τίποτα τίποτα απολύτως. Δεν ήτανε και ότι φυσιολογικό, ο χρόνος θα δείξει (σκεφτόμουνα, ρητό που με ακολουθεί μέχρι σήμερα).

Φωνάζω το νικολάκη για δεύτερο μαρτίνι και για μένα μπυρα φυσικά. Απο εκείνο το σημείο άρχησα να οργανώνω το χρόνο για να σκάσω το παραμύθι για το σπίτι, δικό μου (ήμουνα μόνος την εποχή εκείνη) ή στο δικό της (δεν θα με χάλαγε καθόλου, ίσως να ήταν και καλύτερα).

"Θα με συνοδεύσεις μέχρι το σπίτι μου, μετά το δεύτερο? ή σε περιμένει η μαμά σου?" άρχησε τα πειράγματα η ντίνα. Που να ήξερε οτι η μάνα μου με έβλεπε μόνο 3 εποχές το χρόνο, το καλοκαίρι είχε μόνο ένα παιδί, τον αδερφό μου. "Δεν είναι πρόβλημα η ώρα αλλά ο άνθρωπος, να μην εμπιστεύομαι ξένους μου λέει η μάνα μου, είναι επικίνδυνοι" να απαντάω εγώ και να μην μπορεί να πάρει ανάσα απο τα γέλια η ντίνα. Νάχω και έναν περίεργο στο διπλανό τραπέζι που δεν έχει αφήσει να πέσει ούτε φωνήεν απο τα λόγια μας κάτω, άρχησε να με εκνευρίζει απίστευτα ο τύπος και δεν άντεξα και του την είπα: "ρε φλόυφλη, έχεις γκομενίτσα δίπλα σου που μετράει και ασχολήσε με το τι λέμε εμείς? καλά και σύ (στην δικιά του) τον ανέχεσαι?", ρόμπα ξεκούμπωτη ο τύπος κατακόκκινη η δικιά του μες τα νεύρα και δώστου γέλια η ντίνα. Κλασικά δηλαδή είχα γίνει πάλι ο κλόουν της βραδυάς, αλλά το σωστό να λέγεται.

Με τα πολλά την κάνουμε απο το μαγαζί, περπάτημα κανά δεκάλεπτο, ταξάκι μετά και καρφί για το σπίτι της ντίνας, κάπου στην αλεξάνδρας λίγο πρίν το γήπεδο του παναθηναϊκού. Μέσα στο ανσασέρ ήμουνα σίγουρος για ένα και μόνο πράγμα για την ντίνα, ότι δεν ζούσε μόνη της, να το θέσω καλύτερα δεν ζούσε με τους γονείς της. Όσο για το αν ζούσε μόνη της............... ο χρόνος θα δείξει.

Έχω την συνήθεια να παρατηρώ γενικά τους ανθρώπους (αθόρυβα πάντα) και τους χώρους που συναντώ για πρώτη φορά. Μπαίνοντας στο σπίτι της ντίνας, αρχίζω την καλή μου συνήθεια, θα με βοηθούσε άλλωστε να μαζέψω κομμάτια απο τη ζωή της αφού δεν μου είχε πεί και τίποτα συγκεκριμένο για την παρτη της. Φωτογραφίες κάποιου αρσενικού δεν υπήρχαν στα 2 πρώτα δωμάτια, 2-3 μόνο με το ίδιο ηλικιωμένο ζευγάρι και φυσικά ήτανε οι γονείς της. Αναστάτωση δεν υπήρχε, όλα ήτανε τακτοποιημένα και σε κάποια σχετική αρμονία (δεν ερχότανε και στο δικό μου να βάλει κάποια τάξη, και είχα την εντύπωση οτι το είχα βάλει σε κάποια τάξη σε περίπτωση που καταλήγαμε εκεί και όχι στο δικό της) στοιχείο που φανερώνει οτι δεν υπάρχει μόνημος ανδρικός συγκάτοικος (ας το πούμε έτσι). Καλά πάμε σκέφτηκα, οπότε δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας.

Ή ΜΗΠΩΣ ΕΙΧΑ ΚΑΝΕΙ ΛΑΘΟΣ?


ΜΗΠΩΣ ΥΠΗΡΧΕ ΛΟΓΟΣ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟΝ ΗΞΕΡΑ ΑΚΟΜΑ?


***ΠΡΟΣΕΧΩΣ***