ΠΡΟΞΕΝΙΟ

Όπως όλοι σας έτσι και εγώ. έχω ακούσει για τα προξενιά που γίνονταν πριν κάποιες δεκαετίες. Ήταν σχεδόν ο αποκλειστικός τρόπος για την ένωση των ανθρώπων. Άλλες εποχές, άλλες φιλοσοφίες και άλλες καταστάσεις (βιοτικό επίπεδο, μόρφωση, πολεμοι κτλ.)

Ίσως μέχρι ενός σημείου να είναι κατανοητό το γιατί γινότανε τότε. Αλλά εν έτη 2007 να γίνεται προξενιό? Πως σας φαίνεται? Και το λέω με τη σημασία που το έχουμε μάθει όλοι μας, όχι με κάποια παραλλαγή που εφαρμόζεσαι στα σημερινά χρόνια. Ας εξηγήσω το γεγονός να καταλάβετε καλύτερα.

Δύο οικογένειες μενουν απέναντι για πάνω απο 35 χρόνια. Η μία έχει 2 αγόρια και ο μικρότερος είναι μορφωμένος και έχει πολύ καλό όνομα στην γειτονιά σαν χαρακτήρας. Η άλλη οικογένεια έχει μια μοναχοκόρη και ζεί στην δυόροφη μονοκατοικία απέναντι απο την πολυκατοικία της πρώτης οικογενείας. Γνωρίζονται χρόνια με τα τυπικά καθημερινά χωρίς κάποιες ιδιαίτερες παρτίδες μεταξύ τους. Η κόρη μορφωμένη και αυτή και με προσπάθεια για κατάκτηση διδακτορικού.

Μετά τις γιορτές της πρωτοχρονιάς, επιστρέφει ο πατέρας του αγοριού και του λέει ότι έτσι στο άσχετο, συνάντησε τον πατέρα της κόρης και του είπε στα ίσια να ξεκινήσουν τις διαδικασίες για να παντρέψουν τα παιδιά τους. Η αντίδραση του αγοριού φυσιολογικότατη, "καλά ότι πείτε, άσε με τώρα γιατί έχω πρόβλημα με τον σκληρό και πρέπει να κάνω format", δείχνοντας ότι και δεν το πίστεψε αλλά και δεν το ενδιέφερε.

Μετά απο 2 εβδομάδες, συναντά ο πατέρας της κόρης την μάνα του αγοριού και ρωτάει εάν έχει προχωρήσει η κλατάσταση. Η μάνα δεν ξέρει τι να πεί, δεν το περίμενε να συνεχιστεί η κατάσταση αυτή αλλά σκεφτότανε και τον γιό της που δεν πολύ γουστάρει κάτι τέτοια. Ευγενικότατα προσπάθησε να την κάνει με ελαφρά για να μην δημιουργηθεί καμιά παρεξήγηση. Κατάλαβε ότι ο άλλος το εννοούσε και ήταν άκρως σοβαρός.

Γυρνόντας σπίτι τα αναφέρει στο γιό και η αντίδραση του ήταν απλή και λιτή "σας πείραξε όλους η ζέστη μέσα στον ιανουάριο, δεν πηγαίνετε ολιγοήμερες διακοπούλες να στανιάρετε?"

Πριν απο 2 μέρες πάλι συνάντηση τυχαία της μάνας του αγοριού με τον πατέρα του κοριτσιού, πάλι επιμονή για να προχωρήσει η "δουλειά" και τότε η μάνα ρωτάει αν η κόρη του το ξέρει όλο αυτό και συμφωνεί ή όχι. Η απάντηση ήταν καταφατικότατη, είναι σύμφωνη και λέει ο πατέρας να τελει΄βνει η δουλεία να τους παραδώσει τα κλειδιά (!!!!!!) και να ησυχάσει και αυτός ότι η κόρη του θάχει κάνει ένας καλό γάμο με κάποιο καλό παιδί.

Λίγα στοιχεία για την κόρη και τον "γαμπρό" τώρα. Αυτός κοντά στα 38, αυτή παίζει απο 31 - 35 (μεταξύ μας 35 πατημένα), πτυχία ανωτάτων σχολών και οι δύο και απο εμφάνιση αρκετά καλή και οι δύο. Ο "γαμπρός" δεν έχει και η κόρη έχει χρήμα.

Και τώρα εγώ αναρωτιέμαι, άντε καλά οι γονείς της. Για διαφόρους λογους τους αφήνω στην απέξω, αλλά η κόρη μορφωμένη, με εμφάνιση που μετράει για την ηλικία της (όχι ότι είναι κανα θεόμουνο αλλά δεν περνάει απαρατήρητη), πως μπορεί να συμφωνεί σε κάτι τέτοιο? Χρήμα έχει και ακίνητα οπότε με λίγη κίνηση θα μπορέσει να βρεί να κάποιον που όμως θα τον γνωρίσει και θα τον διαλέξει η ίδια όχι η γονείς της.
Δεν μπορώ να το καταλάβω, με ποιό σκεπτικό συμφώνησε σε κάτι τέτοιο? Δεν παίζει να είναι κρυφά ερωτευμένη χρόνια και καλά με το "γαμπρό" γιατί θα μπορούσε να κάνει την όποια κίνηση για να γνωριστούνε και μετά εάν κολάγανε γιατί όχι.

Αλλά έτσι? με αυτό τον τρόπο? Το σκέφτομαι απο εδώ, το σκέφτομαι απο εκεί δεν μου κολλάει. Τι μπορεί να ωθήσει την κάθε γυναίκα στην σημερινή εποχή για μια τέτοια απόφαση? Πραγματικά δεν το χωράει το βλαμμένο μυαλό μου ότι εν έτη 2007 γίνονται τέτοια πράγματα και στην πρωτεύουσα, άνε σε κάνα χωριό ξεχασμένο απο το θεό (και τους πολιτικούς) να υπα΄ρχουν ακόμα τέτοια κατάλοιπα. Αλλά και εδώ????

Ποια λογικά κίνητρα μπορούν να την οδηγήσουν σε τέτοια απόφαση? Και μιλάμε για απόφαση ζωής, όχι ότι αγόρασα το βαρέθηκα και το πετάω, χαρίζω, σχίζω, εξαφανίζω με όποιον τρόπο.

Απίστευτα πράγματα γίνονται γύρω μας