Σε είδα πάλι
Ημέρα δευτέρα, συγκέντρωση στο υπουργείο για το γνωστό μας θέμα. Είχα ήδη κανονίσει με την Λ. να βρεθούμε για να της δώσω κάτι, αλλιώς δεν νομίζω να ερχόμουνα. Το ήξερα τι θα γίνει αν συναντηθούμε, ήμουνα σίγουρος αλλά δεν μπορούσα να το αποφύγω πλέον. Είχα εναποθέσει όλες μου τις ελπίδες στα λόγια σου, οτι θα με πάρεις το πρωϊ να μου πεις εάν θα έρθεις ή όχι.
11 το πρωϊ και ακόμα δεν εχεις τηλεφωνήσει, χαλαρώνω σιγά σιγά, ετοιμάζω μπανάκι στα γρήγορα να ετοιμαστώ και να ξεκινήσω. Μετά απο 20 λεπτά όλα έτοιμα, ψάχνω και την ψηφιακή μηχανή για να βγάλω τις αγελάδες που λιάζονται στο σύνταγμα (τις ψεύτικες), καθότι και ψιλοτρελλαμένος με φωτογραφίες γενικά.
Καπνός, φιλτράκια, χαρτάκια, λεφτά, κινητό, κλειδιά, όλα εδώ άρα έτοιμος. Πρίν τελειώσω τη σκέψη μου χτυπάει το κινητό...........(ξέρω οτι είσαι εσύ)
-- Καλημέρα, θα έρθεις στην συγκέντρωση?
-- Δεν τα χάνω κάτι τέτοια εγώ, φυσικά και θα έρθω
Εσύ θα εμφανιστείς? (περιμένω να μου πείς οτι σου έτυχε κάτι και δεν μπορείς, αλλά...)
-- Βέβαια, γι'αυτό άλλωστε σε παίρνω, οκ, φιλιά πολλά, τα λέμε εκεί.
Την γκαντεμιά μου μέσα, γιατί σήμερα δεν σου έτυχε κάτι να μην μπορέσεις να έρθεις? Τέλος πάντων, ας πάω και βλέπουμε.
Φτάνω κομματάκι αργοπορημένος, έπρεπε να πάρω μάτι και τις αγελάδες αλλά δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφίες, δεν πειράζει στην επιστροφή. Σρίβω στην γωνία, βλέπω το μπούγιο και αμέσως το μάτι μου πέφτει πάνω σου. Γυρισμένη πλάτη αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε σταμπάρω. Πορεία προς εσένα, χαιρετάω τον Χ., βλέπω και την Μ. (αργότερα αυτή, ας περιμένει λιγάκι), παίρνω μάτι τη Λ. δίπλα σου, κόβω και μια γενική σε πλάτος και βάθος και νάμαστε.
Μετά τις τυπικές καλημέρες, δίνω τα πράγματα στη Λ., δεν πιστεύω να έχουν περάσει πάνω απο 30 δεύτερα, βλέπω το νέο σου κούρεμα, τα καινούρια σκουλαρίκια, το τζην έχει στενέψει κάπως πάνω σου (πως γίνεται αυτό σε άτομο με 45 κιλά ποτέ δεν το κατάλαβα). Η δεύτερη ματιά πάντα καλύτερη:
Δείχνεις στενοχωρημένη, το άγχος φαίνεται πάνω σου, δείχνεις λίγο έξω απο τα νερά σου, σε χαιρετάνε διάφοροι αλλά είσαι αλλού, κάπου ταξιδεύεις ή κάτι σε κάνει να νιώθεις άβολα. ΈΧΕΙΣ ΑΛΛΑΞΕΙ.......ΑΡΚΕΤΑ
Αρχίζω τα πειράγματα με τις διάφορες γνωστές, εσύ και καλά χαρταετό, φεύγω να μιλήσω στην μαρία και τότε σε πιάνω να κρυφοκοιτάς με ποιόν μιλάω. Εντυπωσιακή εμφανισιακά η Μ. δεν μπορώ να πω, κάτι δεν μου πάει καλά. Δεν είσαι όπως κάποτε στην συμπεριφορά, κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα, θα δείξει.
Η Λ. πιάνει το νόημα και δεν με αφήνει ήσυχο, εσύ συνεχίζεις να αμολάς καλούμπα. Δεν μπορώ την κάνω, πάω στο διπλανό καφέ να αράξω, άλλωστε θα φάμε αρκετή ώρα εδώ οπότε ένα φραπεδάκι είναι η καλύτερη λύση. Αράζω στην σκιά, περιμένω το φραπόγαλο, στρίβω και ένα να περάσει η ώρα, χτυπάει το κινητό, με ψάχνεις σου λέω τι και πώς αλλά δεν μπορείς να αφήσεις το χαρταετό.
Σε 10 εμφανίζεσαι, θέλεις να κάτσεις για καφέ αλλά ως συνήθως κάτι σε κολλάει. Όπα εδώ ήμαστε, έτσι σε ξέρω, αρχίζει να στρώνει το πράγμα. Μετά απο κάμποση ωρίτσα και αφού έχει έρθει η Λ. για καφέ, σέρνεις και σύ την κορμάρα σου στην παρέα μας. Δεν παραγγέλνεις τίποτα, φευγάτη - στενοχωρημένη - αλλά όχι απρόσιτη. Όντως κάτι έχει αλλάξει σε σένα και δεν αναφέρομαι στα σκουλαρίκια φυσικά. Δεν δείχνεις και δεν θέλεις να δείχνεις απρόσητη, πιο γλυκιά, ένα τόνο τρυφερότητας τον έχεις, κάτι όμως σε δυσανασχετεί. Εμφανίζεται και το γνωστό ζεύγος, φιλιά εγώ με την κοπέλα, αρχίζουμε την πάρλα, ερχεται και το έτερον ήμισυ και χαλαρώνουμε λιγάκι. Σε όλη την διάρκεια σε βλέπω να κόβεις τα πάντα αλλά με κάπως άκομψο τρόπο, όχι όπως σε έχω συνηθήσει μέχρι τώρα.
Προβάλει και η Μ., κάθεται και μεγαλώνει η παρέα. "Μ. πότε θα κάνουμε κανά βραδυνό κουμάντο? Τη φίλη σου γιατί δεν την έφερες να μας υποστηρίξει?", αν και ακούς κάθε γράμμα που λέω είσαι αφοσιωμένη στο χαρταετό σου, το παίζεις αδιάφορη.
" Γιατι δεν την παίρνεις τηλέφωνο? να στο δώσω?" μου απαντά η Μ. με την αφέλεια που την διακρίνει, "δεν χρειάζεται, το έχω, θέλω να την πάρω μόλις ξεκαθαρίσω κάποιες καταστάσεις, άλλωστε μου χρωστάει και ένα χορό", η απάντηση μου. Επεμβένει η Λ. και αρχίζει το πείραγμα, εκεί πλέον είναι φανερό ότι ζορίζεσαι, είναι τόσο ξεκάθαρο που το διακρίνει και η Λ. και μου το λέει στον δρόμο της επιστροφής.
Η ώρα περνάει, έρχονται τα παιδιά να μας πούνε τα νέα, χωνόμαστε στο μπούγιο, ρίχνεις λοξή ματιά και βλέπεις οτι είμαι πίσω σου. Ακούς τα νέα ενώ εγώ σιγά σιγά απομακρύνομαι, με ψάχνεις ξαφνικά, αριστερά - δεξιά - γυρίζεις πίσω, με βρίσκεις και η ματιά σου είπε ότι για τόσους μήνες δεν θέλεις η δεν τολμάς εσύ να πείς.
Τελειώνει το νταβαντούρι, πέφτει η ιδέα να πάμε για ψιλή μάσα κάτι στο χέρι, κεμπάπ απο το θανάση στο μοναστηράκι, δεν θέλεις αλλά είσαι και αναποφάσιστη. Εδώ σε καταλαβαίνω, ξέρω το άγχος σου για κάποιον κοντινό σου, θέλεις να γυρίσεις σπίτι να δείς οτι είναι καλά. Ο αποχαιρετισμός και την κάνουμε ενώ μένεις μόνη πίσω να φύγεις προς τα πάνω.
Μετά απο 15-20 βήματα, ρωτάει η Λ.: "γιατί πειράχτηκε? συμβαίνει κάτι και δεν έχω πάρει χαμπάρι? Χωνόμουνα γιατί έβλεπα οτι κάτι τέτοιο ήθελες, μήπως έκανα βλακεία?"
-- "Όχι, δεν έκανες βλακεία, τόπιασες με την πρώτη και καλά έκανες. Έχω κόλλημα μαζί της μεγάλο, το ξέρει, της το έχω πει αρκετές φορές, αλλά πρώτη γορά έχει αντιδράσει έτσι. Καλά που το κατάλαβες γιατί νόμιζα οτι ήταν ιδέα μου"
-- "Τι ιδέα σου? πλάκα μας κάνεις? τέλος πάντων, εσείς οι άντρες είστε λίγο αργόστροφοι, πάντως τέτοια δεν κάνει καμιά αδιάφορη, άσε το μπαλαμούτι και λέγε τι συμβαίνει"
-- " Μόνο ότι σου είπα, ξέρει το κολλημά μου, δεν κάνει ούτε μπροστά, ούτε πίσω αλλά με έχει κουράσει φοβερά η κατάσταση και θα την κόψω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κρίμα γιατί θα μπορούσε να μείνει μια ισχυρή φιλία αλλά......"
--"Κάντο γαργάρα, δεν λέει αν είναι έτσι, μην σκάς. Μετράς σαν άτομο και αρκετές θα θέλανε να είναι πλάϊ σου, μην μένεις όπου δεν σε θέλουνε."
Στη θεωρία όλα καλά τα λέμε, στην πράξη πως γίνονται? Αν και έχει πάρει το δρόμο του κατά κει και δεν μπορώ να το σταματήσω. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει και απομένει ελάχιστος χρόνος μέχρι το μηδενισμό. Το αποτέλεσμα το ξέρω, όσο και να μην μου αρέσει δεν μπορώ να το αλλάξω. Παίζει και το ενδεχόμενο του εφνιδιασμού και της ανατροπής λίγο πριν τη λήξη αλλά όχι με σένα.
Απλά το μόνο που μπορώ να πώ είναι κρίμα. Και κολλάει στο ότι δεν είμαστε περαστικοί ο ένας απο την ζωή του άλλου και το ξέρεις. Συμπληρώνουμε σε επικύνδυνο βαθμό ο ένας τον άλλο και κολλάμε απίστευτα, αλλά δεν σου φτάνουν. Ζητάς πολλά, μακάρι να τα βρείς αλλά παίζει και το ενδεχόμενο να συμβιβαστείς τελικά με λιγότερα. Μια ζαρια είναι και αποφάσησες να την ρίξεις.
Ελπίζω να σου κάτσουν οι εξάρες, αν ερθουν ντόρτια μην παραπονεθείς. Έπαιξες και έχασες, όλη η ζωή σε μιά ζαριά. Δικιά σου η επιλογή, δικό σου και το ρίσκο. ΡΙΞΤΑ.
11 το πρωϊ και ακόμα δεν εχεις τηλεφωνήσει, χαλαρώνω σιγά σιγά, ετοιμάζω μπανάκι στα γρήγορα να ετοιμαστώ και να ξεκινήσω. Μετά απο 20 λεπτά όλα έτοιμα, ψάχνω και την ψηφιακή μηχανή για να βγάλω τις αγελάδες που λιάζονται στο σύνταγμα (τις ψεύτικες), καθότι και ψιλοτρελλαμένος με φωτογραφίες γενικά.
Καπνός, φιλτράκια, χαρτάκια, λεφτά, κινητό, κλειδιά, όλα εδώ άρα έτοιμος. Πρίν τελειώσω τη σκέψη μου χτυπάει το κινητό...........(ξέρω οτι είσαι εσύ)
-- Καλημέρα, θα έρθεις στην συγκέντρωση?
-- Δεν τα χάνω κάτι τέτοια εγώ, φυσικά και θα έρθω
Εσύ θα εμφανιστείς? (περιμένω να μου πείς οτι σου έτυχε κάτι και δεν μπορείς, αλλά...)
-- Βέβαια, γι'αυτό άλλωστε σε παίρνω, οκ, φιλιά πολλά, τα λέμε εκεί.
Την γκαντεμιά μου μέσα, γιατί σήμερα δεν σου έτυχε κάτι να μην μπορέσεις να έρθεις? Τέλος πάντων, ας πάω και βλέπουμε.
Φτάνω κομματάκι αργοπορημένος, έπρεπε να πάρω μάτι και τις αγελάδες αλλά δεν πρόλαβα να βγάλω φωτογραφίες, δεν πειράζει στην επιστροφή. Σρίβω στην γωνία, βλέπω το μπούγιο και αμέσως το μάτι μου πέφτει πάνω σου. Γυρισμένη πλάτη αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μην σε σταμπάρω. Πορεία προς εσένα, χαιρετάω τον Χ., βλέπω και την Μ. (αργότερα αυτή, ας περιμένει λιγάκι), παίρνω μάτι τη Λ. δίπλα σου, κόβω και μια γενική σε πλάτος και βάθος και νάμαστε.
Μετά τις τυπικές καλημέρες, δίνω τα πράγματα στη Λ., δεν πιστεύω να έχουν περάσει πάνω απο 30 δεύτερα, βλέπω το νέο σου κούρεμα, τα καινούρια σκουλαρίκια, το τζην έχει στενέψει κάπως πάνω σου (πως γίνεται αυτό σε άτομο με 45 κιλά ποτέ δεν το κατάλαβα). Η δεύτερη ματιά πάντα καλύτερη:
Δείχνεις στενοχωρημένη, το άγχος φαίνεται πάνω σου, δείχνεις λίγο έξω απο τα νερά σου, σε χαιρετάνε διάφοροι αλλά είσαι αλλού, κάπου ταξιδεύεις ή κάτι σε κάνει να νιώθεις άβολα. ΈΧΕΙΣ ΑΛΛΑΞΕΙ.......ΑΡΚΕΤΑ
Αρχίζω τα πειράγματα με τις διάφορες γνωστές, εσύ και καλά χαρταετό, φεύγω να μιλήσω στην μαρία και τότε σε πιάνω να κρυφοκοιτάς με ποιόν μιλάω. Εντυπωσιακή εμφανισιακά η Μ. δεν μπορώ να πω, κάτι δεν μου πάει καλά. Δεν είσαι όπως κάποτε στην συμπεριφορά, κάτι υπάρχει στην ατμόσφαιρα, θα δείξει.
Η Λ. πιάνει το νόημα και δεν με αφήνει ήσυχο, εσύ συνεχίζεις να αμολάς καλούμπα. Δεν μπορώ την κάνω, πάω στο διπλανό καφέ να αράξω, άλλωστε θα φάμε αρκετή ώρα εδώ οπότε ένα φραπεδάκι είναι η καλύτερη λύση. Αράζω στην σκιά, περιμένω το φραπόγαλο, στρίβω και ένα να περάσει η ώρα, χτυπάει το κινητό, με ψάχνεις σου λέω τι και πώς αλλά δεν μπορείς να αφήσεις το χαρταετό.
Σε 10 εμφανίζεσαι, θέλεις να κάτσεις για καφέ αλλά ως συνήθως κάτι σε κολλάει. Όπα εδώ ήμαστε, έτσι σε ξέρω, αρχίζει να στρώνει το πράγμα. Μετά απο κάμποση ωρίτσα και αφού έχει έρθει η Λ. για καφέ, σέρνεις και σύ την κορμάρα σου στην παρέα μας. Δεν παραγγέλνεις τίποτα, φευγάτη - στενοχωρημένη - αλλά όχι απρόσιτη. Όντως κάτι έχει αλλάξει σε σένα και δεν αναφέρομαι στα σκουλαρίκια φυσικά. Δεν δείχνεις και δεν θέλεις να δείχνεις απρόσητη, πιο γλυκιά, ένα τόνο τρυφερότητας τον έχεις, κάτι όμως σε δυσανασχετεί. Εμφανίζεται και το γνωστό ζεύγος, φιλιά εγώ με την κοπέλα, αρχίζουμε την πάρλα, ερχεται και το έτερον ήμισυ και χαλαρώνουμε λιγάκι. Σε όλη την διάρκεια σε βλέπω να κόβεις τα πάντα αλλά με κάπως άκομψο τρόπο, όχι όπως σε έχω συνηθήσει μέχρι τώρα.
Προβάλει και η Μ., κάθεται και μεγαλώνει η παρέα. "Μ. πότε θα κάνουμε κανά βραδυνό κουμάντο? Τη φίλη σου γιατί δεν την έφερες να μας υποστηρίξει?", αν και ακούς κάθε γράμμα που λέω είσαι αφοσιωμένη στο χαρταετό σου, το παίζεις αδιάφορη.
" Γιατι δεν την παίρνεις τηλέφωνο? να στο δώσω?" μου απαντά η Μ. με την αφέλεια που την διακρίνει, "δεν χρειάζεται, το έχω, θέλω να την πάρω μόλις ξεκαθαρίσω κάποιες καταστάσεις, άλλωστε μου χρωστάει και ένα χορό", η απάντηση μου. Επεμβένει η Λ. και αρχίζει το πείραγμα, εκεί πλέον είναι φανερό ότι ζορίζεσαι, είναι τόσο ξεκάθαρο που το διακρίνει και η Λ. και μου το λέει στον δρόμο της επιστροφής.
Η ώρα περνάει, έρχονται τα παιδιά να μας πούνε τα νέα, χωνόμαστε στο μπούγιο, ρίχνεις λοξή ματιά και βλέπεις οτι είμαι πίσω σου. Ακούς τα νέα ενώ εγώ σιγά σιγά απομακρύνομαι, με ψάχνεις ξαφνικά, αριστερά - δεξιά - γυρίζεις πίσω, με βρίσκεις και η ματιά σου είπε ότι για τόσους μήνες δεν θέλεις η δεν τολμάς εσύ να πείς.
Τελειώνει το νταβαντούρι, πέφτει η ιδέα να πάμε για ψιλή μάσα κάτι στο χέρι, κεμπάπ απο το θανάση στο μοναστηράκι, δεν θέλεις αλλά είσαι και αναποφάσιστη. Εδώ σε καταλαβαίνω, ξέρω το άγχος σου για κάποιον κοντινό σου, θέλεις να γυρίσεις σπίτι να δείς οτι είναι καλά. Ο αποχαιρετισμός και την κάνουμε ενώ μένεις μόνη πίσω να φύγεις προς τα πάνω.
Μετά απο 15-20 βήματα, ρωτάει η Λ.: "γιατί πειράχτηκε? συμβαίνει κάτι και δεν έχω πάρει χαμπάρι? Χωνόμουνα γιατί έβλεπα οτι κάτι τέτοιο ήθελες, μήπως έκανα βλακεία?"
-- "Όχι, δεν έκανες βλακεία, τόπιασες με την πρώτη και καλά έκανες. Έχω κόλλημα μαζί της μεγάλο, το ξέρει, της το έχω πει αρκετές φορές, αλλά πρώτη γορά έχει αντιδράσει έτσι. Καλά που το κατάλαβες γιατί νόμιζα οτι ήταν ιδέα μου"
-- "Τι ιδέα σου? πλάκα μας κάνεις? τέλος πάντων, εσείς οι άντρες είστε λίγο αργόστροφοι, πάντως τέτοια δεν κάνει καμιά αδιάφορη, άσε το μπαλαμούτι και λέγε τι συμβαίνει"
-- " Μόνο ότι σου είπα, ξέρει το κολλημά μου, δεν κάνει ούτε μπροστά, ούτε πίσω αλλά με έχει κουράσει φοβερά η κατάσταση και θα την κόψω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κρίμα γιατί θα μπορούσε να μείνει μια ισχυρή φιλία αλλά......"
--"Κάντο γαργάρα, δεν λέει αν είναι έτσι, μην σκάς. Μετράς σαν άτομο και αρκετές θα θέλανε να είναι πλάϊ σου, μην μένεις όπου δεν σε θέλουνε."
Στη θεωρία όλα καλά τα λέμε, στην πράξη πως γίνονται? Αν και έχει πάρει το δρόμο του κατά κει και δεν μπορώ να το σταματήσω. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει και απομένει ελάχιστος χρόνος μέχρι το μηδενισμό. Το αποτέλεσμα το ξέρω, όσο και να μην μου αρέσει δεν μπορώ να το αλλάξω. Παίζει και το ενδεχόμενο του εφνιδιασμού και της ανατροπής λίγο πριν τη λήξη αλλά όχι με σένα.
Απλά το μόνο που μπορώ να πώ είναι κρίμα. Και κολλάει στο ότι δεν είμαστε περαστικοί ο ένας απο την ζωή του άλλου και το ξέρεις. Συμπληρώνουμε σε επικύνδυνο βαθμό ο ένας τον άλλο και κολλάμε απίστευτα, αλλά δεν σου φτάνουν. Ζητάς πολλά, μακάρι να τα βρείς αλλά παίζει και το ενδεχόμενο να συμβιβαστείς τελικά με λιγότερα. Μια ζαρια είναι και αποφάσησες να την ρίξεις.
Ελπίζω να σου κάτσουν οι εξάρες, αν ερθουν ντόρτια μην παραπονεθείς. Έπαιξες και έχασες, όλη η ζωή σε μιά ζαριά. Δικιά σου η επιλογή, δικό σου και το ρίσκο. ΡΙΞΤΑ.
posted by roupis @ 9:00 μ.μ.
2 comments
