Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

Γεγονότα

ΓΕΓΟΝΟΣ 1

Ήμουνα στο μετρό με κατεύθυνση ομόνοια, φτάνουμε και ανεβαίνω τις κυλιόμενες μαζί με αρκετό κόσμο (ως συνήθως). Στις δεύτερες κυλιόμενες βλέπω σχεδόν στην κορυφή μια ωραία κοπέλα με κάπως φαρδια φουστίτσα, σε εμάς που βρισκόμασταν στην αρχή της σκάλας μας έδιξε όλα της τα κάλη.

Καθώς την κοιτούσα παρατηρώ έναν τύπο να προσπαθεί να στριμωχτεί ανάμεσα στον κόσμο για να ανέβει γρήγορα, σκέφτομαι "καλά τόσο πολύ βιάζεται?". Φτάνει τελικά ο τύπος στην αρχή της σκάλας ακριβώς πίσω απο την κοπελιά, και βάζει το χέρι του κάτω απο τη φούστα της. Η κακομοίρα πανικοβλήθηκε, ήτανε δίπλα (όπως φάνηκε) και μια φίλη της, έβαλε μια απίστευτη κραυγή το κορίτσι, το κινητό που κρατούσε στο χέρι της, της φεύγει και πέφτει στην σκάλα, γυρίζει τον κοιτάει και αρχίζει το μπινελίκωμα, κανονικά και με το νόμο.

Ο τύπος δεν αντιδδράει σχεδόν καθόλου, ενώ στα μπινελίκια τον αρχίζει και η φίλη της. Η δεύτερη δε (η φίλη) σηκώνει την τσάντα της και αρχίζει να τον χτυπάει στο κεφάλι. Κάνει ένα σάλτο ο τύπος και φεύγει προς τα κάτω απο τις κανονικές σκάλες γιατί οι κυλιόμενες ήταν γεμάτες απο κόσμο, και αξαφανίζεται προς τη μεριά του ηλεκτρικού.

Η κοπέλλα να έχει πάθει σοκ, να κλαίει και να προσπαθούν γνωστοί και άγνωστοι να την ηρεμησουν, κάποιος σηκώνει το κινητό της και της το δίνει.

Εντύπωση μου έκανε ότι με όλο αυτό το χαμό (που ναι μεν κράτηση χρονικό ελάχιστα) δεν εμφανίστηκε κάποιος απο την security του μετρό. Γαμώ τα συστηματά τους και γαμώ και τις καμερές τους και όλα μαζί. Απάθεια σε όλο της το μεγαλειό, και μιλάμε για τον σταθμό ομονοίας που γίνεται ο μεγάλος χαμός απο κόσμο και ώρα αιχμής, γύρω στις 12:30 το μεσημέρι. Απίστευτο και όμως αληθινό.


ΓΕΓΟΝΟΣ 2

Αραχτός στην πολυθρόνα, κρατάω το βιβλίο και ξαναπερνάω (για πολλοστή φορά) τις ερωτήσεις των εξετάσεων. Ακούγεται κάτι περίεργο, απο το δρόμο, αδιευκρίνηστο. Δεν δίνω σημασία, σε λίγα δεύτερα παλι το ίδιο αλλά αρκετά κοντά. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινότανε, σηκώνομαι βγαίνω στο μπαλκόνι και ακούω μια πιτσιρίκα να τσιρίζει, αλλά να μην μπορεί να καταλάβει κανείς τι λέει, αλλά τα γεγονότα μας έδωσαν την εξήγηση.

Πρέπει να ήτανε γύρω στα 20-22, ψιλογεματούλα και στο χέρι κρατούσε το καλώδιο απο το hands free, η μια άκρη κατέληγε στα αυτιά της και η άλλη ....... άδεια, δεν κατέληγε κάπου. Μερικά μέτρα μπροστάτης, ένας πιτσιρικάς (άτυχος και βλαμένος που το έκανε στη γειτονιά μας) να τρέχει, με τις τσιρίδες της μικρής σε χρόνο ντέ-τέ, εχει μαζευτεί κόσμος στα μπαλκόνια και έχουν βγεί όλοι απο τα μαγαζιά και αρχίζουν να κυνηγάνε τον πιτσιρικά.

Οι των μπαλκονιών να δίνουν κατευθύνσεις για το που να πάνε οι μισοί να του κόψουν το δρόμο, οι νεότεροι που βρίσκονταν στο δρόμο, έτρεχαν σαν δαιμονισμένοι για ν ατον πιασουν και μετά τις συντονισμένες προσπάθειες των "μπαλκονάτων", ήταν θέμα δευτερολέπτων να τον τσακόσουν.

Η μικρή να έχει κάτσει κάτω απο το μπαλκόνι μου, να κλαίει και να συνεχίζει να τσιρίζει αλλά να μην μπορεί κανένας να καταλάβει τι λέει, αργότερα όταν "ηρέμησε" και μιλούσε "κανονικά" η φωνή της ήτανε ακόμα τσιριχτή, ήταν το φυσικό της και μέσα στον πανικό της έβγαινε ένας ακαθόριστος ήχος που δεν καταλάβαινε κανείς.

Ο πιτσιρικάς σύρθηκε μπροστά στη μικρή, αναγκασμένος ζήτησε συγνώμη, ημικρή δεν ήθελε να πάει στο τμήμα αλλά δεν τον αφήνανε και όσο τον κρατάγανε τόσο του ρίχνανε και καμιά στο κώλο, όχι σε εμφανή σημεία πρίν πάει στο τμήμα.

Τελικά η μικρή, δεν υπέκυψε και δεν θέλησε να πάει στο τμήμα, αντί αυτού σηκώνει σε μια στιγμή την τσάντα της και του σκάει μία στο πρόσωπο και ο πιτσιρικάς τα είδε όλα, είδε το χρηστό φαντάρο, τον πήρανε και τα αίματα με ένα σκίσημο στο μαγουλο.

Η πλάκα είναι ότι η τσάντα της μικρής ήτανε ανοιχτή και με το χτύπημα, τα μισά πράγματα πέσανε στο δρόμο, πράγματα όπως:
1 γουόκμαν
1 MP3 player
2 αρμαθιές κλειδιά, καμιά 40αριά κλειδιά στο σύνολο πάνω κάτω
άπειρα μπουκαλάκια σε διάφορα σχήματα και χρώματα, προφανώς καλλυντικά
2 φορτηστές κινητων
2 τεράστιες βούρτσες χτενίσματος
χιλιάδες κοκαλάκια για τα μαλιά, σε άπειρα σχήματα & χρώματα

Και ακόμα η τσαντα της ήτανε ψιλογεμάτη, οπότε φανταστείτε τι στραπάτσο έφαγε ο πιτσιρικάς (έλληνας, για τα πρακτικά) και του σκισε το μάγουλο.

3 Comments:

At 12:21 μ.μ., Blogger ptwsh said...

Αυτό είναι πολύ σοβαρό.

Και στις δύο περιπτώσεις βλέπουμε την απουσία υπεράσπισης, βοήθειας από κάποιον άντρα ..

Είμαστε όλοι ξένοι, αυτό είναι αλήθεια αλλά είναι άσχημο να μην υπάρχει βοήθεια όταν τη ζητήσεις.

 
At 9:53 π.μ., Blogger roupis said...

Για την περίπτωση μετρό θα συμφωνήσω

Αλλά στη δεύτερη, βοήθεια υπήρξε και μάλιστα άμεση & καταλυτική.

 
At 2:37 π.μ., Blogger Η Μικρή Ολλανδέζα said...

απίστευτα και τα δύο..
η 1η με εξοργίζει περισσότερο βέβαια... θα του είχα κάνει το κεφάλι μωβ-μελιτσανί με πινελιές πράσινες και λίγες βούλες ροζ...
που είναι και της μόδας!
Σιγά μην προλάβαινε να πηδήξει στην άλλη σκάλα...χιχιχιιχ

 

Δημοσίευση σχολίου

<< Home