Παρασκευή, Ιουνίου 30, 2006

Για την "Μικρή Ολλανδέζα" και όχι μόνο

Φυσικά το post αυτό είναι αφιερωμένο κατα ένα μεγάλο ποσοστό στην "μικρή ολλανδέζα" και δεύτερον σε όλους όσους έχουν αφήσει τα μηνύματα τους και δεν πρόλαβα να απαντήσω, απλά δεν έχω χρόνο για να το κάνω.

Μου έχει λείψει η παρεούλα σας και το καθημερινό σουλατσάρισμα στα "σπίτια σας", αλλά δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά. Η περίοδος είναι εξαιρετικά φορτωμένη και δύσκολη και δεν έχω χρόνο ούτε για ύπνο. Ο λόγος είναι κάποιες εξετάσεις ιατρικής και όχι φυσικά σαν φοιτητής αλλά πτυχιούχος, εδώ και χρόνια. Οπότε καταλαβαίνετε τι φρίκη έχω φάει αυτές τις μέρες.

"Μικρή μου ολλανδέζα", μην εκνευρίζεσαι, ρίξε μια ματιά στην ιστοριούλα που έχω ξεκινήσει στο link: roupis stories, αν δεν το έχεις κάνει ακόμα. Θέλω πολύ να τελειώσω την ιστοριούλα αλλά και να γράψω οτι νεό μου έχει συμβεί (και είναι αρκετά και ενδιαφέροντα, πάντα με γέλιο), αλλά δεν έχω χρόνο πραγματικά.

Δίνω υπόσχεση, όταν έχω λίγο χρόνο να τον αφιερώνω σε σας. Έτσι να μην παραπονιέται και η "μικρή ολλανδέζα". Και για να σου δώσω και μια συμβουλή που βολεύει πραγματικά, μπορείς να χρησιμοποιήσεις κάποιον RSS Reader, οπότε ότι νεό υπάρχει απο τα blogs που επισκέπτεσαι συχνά να το βλέπεις άμεσα. Έτσι δεν χρειάζεται να ανοίγεις κάθε blog ξεχωριστά για να δείς εάν υπάρχει νέο post.

Σας φιλώ όλούς στις μασχάλες (που έλεγε και μια ψυχή).

Σάββατο, Ιουνίου 17, 2006

Το τέλειο όνειρο

Γενικά σπάνια βλέπω όνειρα, γεγονός αυτό. Και όχι οτι βλέπω και τα ξεχνάω. Αλλά προχτές είδα το τέλειο όνειρο, που φυσικά μου το χαλάσανε για να με ξυπνήσουνε απο την νάρκωση και τα πήρα με τον γιατρό (αν και γνωστός). Ας τα πάρουμε με την σειρά όμως.

Προχτές μπαίνω για εγχείρηση στο διάφραγμα (2η φορά σε 2 χρόνια), με τίποτα δεν λέει να κάτσει στην θέση του, πάντα θα γίνει κανάς σαματάς και κάποιο χέρι θα το ξεκολήσει. Μετά τις απαραίτητες εξετάσεις φοράω την περίεργη μπλέ ρομπίτσα και περιμένω. Σε λίγο βρίσκομαι στο χειρουργείο και ακούω τα κρύα αστεία του αναισθησιολόγου και περιμένω να με πιάσει η μαστουρα να πάψω να τον ακούω.

Ξαφνικά σκοτάδι και πέφτω σε βαθύ ύπνο και δια μαγείας αρχίζει το όνειρο. Το όνειρο μου έδειχνε (ας πούμε) ποιά θα ήτανε η τέλεια ζωή για μένα, αυτή που θέλω να έχω στη συνέχεια δηλάδή. Τόσο στον εππαγγελματικό τομέα όσο και στην οικογενειακή ζωή. Αλλά κυρίως ήταν γύρω απο την οικογενειακή (μελλοντική ή υποθετική) ζωή μου. Μεγάλο σπίτι δίπλα στη θάλασσα γεμάτο παιδικές φωνές, και μια ευτυχισμένη ατμόσφαιρα να επικρατεί γενικά στο όλο σκηνικό. Αλλά δεν θέλω να μείνω σε αυτό το σημείο. Το εντυπωσιακό είναι οτι δεν έβλεπα πουθενά την γυναίκα μου, και προσπαθούσα να την βρώ να της μιλήσω για να δώ ποιά είναι.

Λίγο περίεργο όνειρο, λές και ήξερα οτι είναι ψεύτικο όλο το σκηνικό αλλά αφού είχα δεί πολλές απο τις πτυχές της (ας πούμε μελλοντικής) ζωής μου, έψαχνα απεγνωσμένα να βρώ ποιά ήταν η γυναίκα που πήρε τέτοια ρίσκο και αποφάσησε να ζήσει μαζί μου. Αλλά δεν μπορούσα να την βρώ πουθενά. Όχι οτι δεν υπήρχε, αλλά πάντα την έχανα. Στην κουζίνα ήτανε μέχρι να πάω είχε εξαφανιστεί και βρισκότανε στο σσαλόνι, φόρα για το σαλόνι εγώ να την δώ την έκανε για αλλού η κυρία.

Σε κάποια στιγμή βρίσκομαι στο κρεββάτι και είναι δίπλα μου, την ακουμπάω αλλά έχει γυρίσει πλάτη, την πέρνω αγκαλιά και την γυρίζω για να δώ ποιά είναι και εκείνη την στιγμή με ξυπνάει ο μαλάκας ο αναισθησιολόγος!!!!!!!! Είναι να μην εκνευριστείς?????

Ρε κουμπάρε μια ώρα (οση διάρκεια έιχε το χειρουργείο) προσπαθώ να δώ τη γυναίκα μου και όταν είμαι μια ανάσα απο την αλήθεια με ξυπνάς????? Να είμαι μέσα στα νεύρα αλλά μόλις έχω ανοίξει τα μάτια απο την νάρκωση, ακόμα μουδιασμένος να προσπαθώ να μιλήσω να του ρίξω κανα μπινελίκι αλλά άδικος κόπος. Αυτός να συνεχίζει τα κρύα αστεία του και να με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο. Περιμένω να ανακάμψω για να εκτονοθώ, αλλά αρχίζει άλλο χειρουργείο και φεύγει.

Τελικά μένω με την τσαντίλα που δεν του τα έχωσα και με το μούδιασμα φυσικά αλλά το κυριότερο είναι οτι δεν είδα ποιά ήτανε. Κρίμα, το σημείο αυτό μου χάλασε όλο τη γλύκα του ονείρου, ή εκτός και αν σήμαινε κάτι το ότι δεν την είδα. Αν και δεν πιστεύω σε τέτοια περίεργα, μούκατσε πάντως άσχημα που δεν την είδα.

Ίσως του χρόνου στο επόμενο χειρουργείο για το διάφραγμα (έτσι που πάω θα πρέπει απο τώρα να κλέισω ημερομηνία) να μπορέσω να δώ το ίδιο όνειρο και να δώ και τέλος φυσικά. Λέτε να το σπάσω μήπως πιο νωρίς ώστε να γλυτώσω χρόνο και να φτάσω στο τέλος του ονείρου γρηγορότερα? Δεν είναι άσχημη ιδέα..............

Τρίτη, Ιουνίου 13, 2006

MUNTIAL

Πέντε μέρες μουντιάλ και νομίζω ήρθε η ώρα να αποτυπώσω τις σκέψεις μου. Καταρχήν πιστεύω οτι υπάρχει θέαμα και ουσία. Κάτι που έλειπε στα προηγούμενα ή τουλάχιστον ήταν σε ελάχιστο ποσοστό στη φάση των ομίλων.

Την ώρα που γράφω έχει μόλις τελειώσει η Γαλλία με την Ελβετία και περιμένουμε όλοι οι φίλαθλοι του κόσμου το βραδυνό μάτς που είναι το ντεπούτο της Βραζιλίας. Ελπίζω να μας καθηλώσουν στις πολυθρόνες μας οι μάγοι της μπάλας. Το μάτς της Γαλλίας ήταν μέχρι στιγμής η μόνη παροδία του μουντιάλ. Μια γερασμένη ομάδα, όπου ο καθένας παίζει για τον εαυτό του χωρίς αρχή και τέλος. Άοσμη, άγευστη και χωρίς ουσία. Σκέτη απογοήτευση και δεν νομίζω οτι μπορόυν να φτάσουν μακριά οι γάλλοι.

Γενικά όμως είδαμε πολλά και ωραία γκόλ μέχρι στιγμής. Υπήρξαν και 2 ανατροπές, της αυστραλίας και της κορέας. Γενικα κυλλάει σε υψηλά επίπεδα το μουντιάλ.

Όσο για το στοίχημα, αρκετός κόσμος έχει βγάλει μέχρι τώρα πολλά χρήματα. Και αυτό γιατί γενικά έχουν περάσει σχεδόν όλα τα φαβορί, τα γκόλ έχει κυμανθεί στα επίπεδα που περιμέναμε και οι μόνοι αγώνες που "έσπασαν" είναι φθσικά η γαλλία (αν και δεν ήταν έκπληξη) και η σουηδία. Όλοι οι απανταχού παικτες του στοιχήματος κάνουν το σταυρό τους να συνεχιστούν τα φυσιολογικά αποτελέσματα για να βγάλουν τα σπασμένα του χειμώνα και όχι μόνο.

Σε ανομονή λοιπόν του παιχνιδιού της Βραζιλίας με την Κροατία. Περιτώ να αναφέρω οτι δεν θα στοιχηματίσω τίποτα στο συγκεκριμένο ματσάκι και αράξω απλά να απολαύσω μοναδικές στιγμές απο τους βραζιλιάνους στο γήπεδο και τις βραζιλιάνες στην εξέδρα. Ελπίζω να μην απογοητευτώ απο το θέαμα. ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ........


Σάββατο, Ιουνίου 10, 2006

ΒΑΡΕΘΗΚΑ.....

Βαρέθηκα το δήθεν, το ψεύτικο, το υποκριτικό στυλάκι που επίμονα προσπαθούν να περάσουν μερικοί. Έχουν και την απαίτηση να το βάλουν σε ανάλογο περιτύλιγμα και σε κάθε αντίδραση να στο πλασάρουν.

"Δεν θέλω να λέω ψέματα, είμαι αληθινή και εκεί οφείλεται η συνπεριγορά μου, έτσι είμαι και σε όποιον αρέσω" και τα σχετικά γνωστά.

Θέλουν πιστεύεις οτι και να πλασάρουν, χωρίς να εμπιστεύεσαι την κρίση σου και τις εμπειρίες της ζωής, να καταπίνεις αμάσητο οτι σου δίνουν, να μην κριτικάρεις ποτέ ούτε λόγια ούτε πράξεις τους. Να μην αμφισβητήσεις ούτε χιλιοστό απο την θεωρία που τόσο έντονα θέλουν να περάσουν σαν στάση ζωής, ασχέτως που βλέπεις οτι στην πράξη τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και δεν έχουν καμία σχέση με την θεωρία που σου βομβαρδίζουν τον εγκέφαλο.

Να είσαι εκεί μόνο να δίνεις, χωρίς να ζητάς τίποτα, χωρίς να μπορείς να πείς μια λέξη είτε να κάνεις κάτι διαφορετικό απο την υποτιθέμενη θεωρία που πλασάρουν. Απο την άλλη πλευρά θα πρέπει να μην αντιδράσεις στις κρίσεις και κατακρίσεις που σου γίνονται σε καθημερινή βάση. Να είσαι δηλαδή άβουλος, υπομονετικός, αμίλητος, χωρίς προσωπικότητα και χαρακτήρα. Αλλά στο ρόλο σου σαν σεξουαλικό αντικείμενο να είσαι πάντα σε υψηλό επίπεδο.

Ευχαριστώ αλλά εγώ προσωπικά δεν θα πάρω. Ίσως σε κάποιο φυσιολογικό άτομο να έκανα την προσπάθεια να εξηγήσω και να βοηθήσω να αλλάξει τρόπο σκέψης.

Αλλά σε σένα που βαδίζεις γοργά για τα 35, αγάμητη τα τελευταία 3 χρόνια, που ακόμη και τώρα κρύβεσαι πίσω απο το όνομα του μπαμπά και τα λεφτά του (αν υπάρχουν και αυτά), που δεν έχεις κάνει τίποτα απολύτως μόνη σου στη ζωή, που δεν είσαι ικανή να κρατήσεις έστω και μια φιλία, που πάντα οι άλλοι σου δημιουργούν προβλήματα και εσύ είσαι τέλεια (σε λάθος εποχή ζείς μάλλον), που μας έχεις πρήξει με την γαλαζοαίματη καταγωγή σου, άβυζη και άκωλη, που δεν είσαι ικανή να συζητήσεις έστω και για το πιό μικρό και απλό κοινωνικό πρόβλημα ή φαινόμενο, δεν θα μπώ κάν στο κόπο να ασχοληθώ.

Στρίβω διακρητικά στην επόμενη γωνία και θα παραμείνω στον μικροκοσμό μου που είναι όμως πέρα για πέρα αληθινός και πραγματικός.

Ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω.

Παρασκευή, Ιουνίου 09, 2006

ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Πήρα την αφορμή να γράψω την σκέψη για τα Ιδιωτικά πανεπιστήμια απο το post της Marinas και τα διάφορα σχόλια που γράφτηκαν.

Καταρχήν ας τα πάρουμε κάπως με τη σειρά τα πράγματα και να τα βάλουμε σε μια (όσο γίνεται) λογική σειρά. Δικαίωμα στη μόρφωση έχει ο καθένας μας, αυτό το δικαίωμα δεν μπορεί να το αφαιρέσει κανείς απο κανέναν. Το δικαίωμα αυτό μπορεί να το ενεργοποιήσει σε όποια ηλικία θέλει ο καθένας μας, όταν νιώθει έτοιμος. Απο την άλλη πλευρά στην ελλάδα αυτό το δικαίωμα είναι άμμεσα συνηφασμένο με την ηλικία. Κάποιος μετά τα τριάντα δεν έχει τις επιλογές και την δυνατότητα να το κάνει, και το θέτω στην πρακτική του πλευρά και όχι στην θεωρητική, αν υπάρχει δηλαδή νομοθετική κάλυψη.

Εδώ έχει έρθει το Ελευθερό πανεπιστήμιο που λειτουργεί λίγα χρόνια για να δώσει την ευκαιρία σε όσους το θέλουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Καλή προσπάθεια αλλά ελλειπής. Χιλιάδες αιτήσεις και γίνεται κλήρωση για τις θέσεις. Αλλά αξίζει να προχωρήσει η προσπάθεια του ελεύθερου πανεπιστημίου.

Η κοινωνία μας ακόμα ζεί με τις επιπτώσεις της μεταπολεμικής περιόδου. Οι γονείς άνω των 45-50 έχουν ακόμη στο μυαλό τους οτι αν το παιδί τους σπουδάσει θα έχει μεγαλύτερο σεβασμό κύρος αξιοπρέπεια και επαγγελματική αποκατάσταση (σε συνδυασμό με την νοοτροπία του δημοσίου).

Στην άλλη πλευρά του ποταμού έχουμε το υπουργείο παιδείας που προσπαθεί (σύμφωνα με τις ανακοινώσεις του και ανεξαρτήτου κόματος) να βάλει ένα φραγμό ή όχι στο πόσοι θα σπουδάσουν. Και εκεί είναι το λάθος το μεγάλο. Το σκεπτικό είναι λάθος, γιατί θα πρέπει να αλλάξει ολοκληρωτικά το σύστημα παιδείας και όχι με μπαλώματα να προσπαθεί να δώσει λύσεις που ουσιαστικά επιτήνουν το πρόβλημα.

Κααταρχήν δεν αποφασίζει το υπουργείο για τον αριθμό των εισακτεών στα διάφορα ιδρύματα αλλά οι πρυτάνεις. Ο κάθε πρύτανης δηλώνει τον αριθμό που μπορεί να καλύψει το ιδρυμά του και το αναφέρει στο υπουργείο. Φυσικά ανάλογα με τον αριθμό αυτό παίρνει και την επιδότηση το κάθε ίδρυμα. Οπότε είναι λογικό ο κάθε πρύτανης να θέλει όσο το δυνατόν περισσότερους φοιτητές ώστε τα φράγκα να είναι πιο πολλά. Αυτό φυσικά δεν επειρεάζει καθόλου την θέση του, που δηλαδή τα ιδρυμά του θάναι ένα μπάχαλο με τον υπερβολικό αριθμό εισακτέων. Και δεν τον αγγίζει γιατί δεν διορίζεται απο το υπουργείο αλλά ψηφίζεται απο τους φοιτητές μέσω εκλογών. Η αλήθεια είναι όμως ότι η πρυτάνεις "διορίζονται" απο τις φοιτητικές παρατάξεις. Γίνεται μια συναλλαγή ανάμεσα στον υποψήφιο πρύτανη και τις κομματικές παρατάξεις και άν έλθουν σε συμφωνία τότε θα εκλεγεί χωρίς αμφιβολία. Εκεί οι διάφορες παρατάξεις ζητάνε ότι μπορείτε να φανταστείτε και παράδειγμα θα σας αναφέρω παρακάτω.

Αυτός ο κύκλος είναι γνωστός στο υπουργείο που επιτέλους τόλμησε να αλλάξει το θέμα. Οι πρυτανικές εκλογές του προηγούμενου μήνα ήταν οι τελευταίες με συμμετοχή των φοιτητικών παρατάξεων. Εκεί έχει εμπλακεί φοβερά το θέμα γιατί ενώ έχει ψηφιστεί το νομοσχέδιο αντιδρούν ακόμα για το θέμα αυτό και οι φοιτητές και οι καθηγητές αλλά και οι πρυτάνεις. Είναι φανερό οτι πολλοί θα χάσουν το προνόμια τους με τις αλλαγές αυτές.

Ένα ακόμη μελανό σημείο της παιδείας είναι τα βιβλία των καθηγητών. Ενώ διαλαλούμε την δωρέαν παιδεία υπάρχουν πολλά τμήματα όπου οι φοιτητές είναι υποχρεωμένοι να αγοράσουν συγκεκριμένα βιβλία εάν θέλουν να περάσουν κάποιο μάθημα. Και εδώ είναι μια τεράστια βιομηχανία με φοβερά έσοδα κάθε χρόνο που δεν μπορόυν να χαθούν. Επίσης και το γεγονός ότι οι περισσότεροι πρυτάνεις (όχι όλοι, μην φανώ άδικος) και αντιπρυτάνεις έχουν διορίσει (εκτός ΑΣΕΠ) σθγγενικά τους πρόσωπα να δουλεύουν στα διάφορα τμήματα, δημιουργεί μια ισχυρή θέση του πρύτανη που στηρίζεται και απο αυτούς που διόρισε αλλά και την παράταξη που τον "διόρισε" μέσω των εκλογών, δίνοντας κάποια ανταλάγματα στην συγκεκριμένη παράταξη φυσικά.

Να βάλουμε και το γεγονός ότι για κάθε αλλαγή στο σύστημα της παιδείας τον πρώτο λόγο έχουν οι πρυτανίες, μετά οι φοιτητικές παρατάξεις και τέλος το υπουργείο, καταλαβαίνετε τι σημαίνει το σύμπλεγμα "πρυτανία - φοιτητικές παρατάξεις". Εξού πάντοτε και ο περιβόητος διάλογος του υπουργείου για οτι αλλαγή και αν θέλει να προωθήσει στην παιδεία.

Που κολλάνε όλα αυτά τώρα με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια? Μα φυσικά σε όλα αυτά που θα χαθούν και μερικά τα ανέφρα παραπάνω. Γιατί δεν μπορόυν να ιδρυθούν τα ιδιωτικά, να στηρίζονται σε διαφορετικό νόμο και σχέση με το κράτος απο τα δημόσια. Είναι κάτι παρόμοιο με το νόμο του βασικού μετόχου (περιπου) που η Ε.Ε. δεν αφήνει να ψηφιστεί. Όπως και με το νόμο για την ΕΠΑΕ απο το υπουργείο αθλητισμού, που κινδυνεύουν να αποκλειστουν όλες οι ελληνικές ομάδες απο τις διεθνής διοργανώσεις και η εθνική φυσικά. Με λίγα λόγια θα πρέπει ιδιωτικά και δημόσια να βρίσκονται κάτω απο το ίδιο σχέδιο νόμου, με τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις αλλά αυτό έχει σαν επακόλουθο να χαθούν οτι απολαμβάνουν τώρα οι εκάστοτε πρυτανίες και οι φοιτητικές παρατάξεις.

Θα μειωθεί η επιδότηση για το ίδρυμα κατα πολύ. Οπότε τότε θα αναγκαστούν οι πρυτανίες να μειώσουν των αριθμών των εισακτέων και να βρούν λύσεις για εξοικονόμηση πόρων, όπως θα έπρεπε να γίνεται και τώρα αλλά έχει ξεχαστεί το θέμα αυτό. Οπότε οι διάφοροι αναλυτές εσκεμμένα προσπαθούν να στρέψουν την προσοχή του κόσμου σε άλλες επιπτώσεις τψν ιδιωτικών πανεπιστημίων, να τα βγάλουν όλα μαύρα με σκοπό την απομακρύνση της ιδέας αυτής.

Αυτό δεν μπορεί να γίνει όμως πλέον. Βρίσκομαστε στην Ε.Ε. και πρέπει να υπάρχει το νομικό πλαίσο οπου θα υποστηρίζει και θα προωθεί την ίδρυση των ιδιωτικών πανεπιστημίων, είτε μας αρέσει είτε όχι. Υπάρχει και το ζήτημα της ιατροφαρμακευτικής ασφάλισης που θα είναι αναγκασμένο το κράτος να παρέχει σε συνεργασία με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια στους φοιτητές αυτούς. Εκτός και αν έχουν κάποια δευτερη ασφάλεια λόγω επαγγέλματος του εκάστοτε φοιτητή. Βλέπετε οτι το ζήτημα της ίδρυσης των ιδιωτικών πανεπιστημίων είναι πολυσύνθετο και δεν εστιάζεται (όπως κάποιο θέλουν να μας οδηγήσουν) στο να πρέπει να γίνουμε όλοι δικηγόροι οι γιατροί.

Αναφέρωντας τους γιατρούς, θα σας εντάξω το παράδειγμα των αποφοίτων ιατρικών σχολών στο σύστημα της παιδείας. Και όχι στο σύστημα υγείας. Χρειάζεται πολύ κόπος τα άτομα αυτά να ξεφύγουν απο το σύστημα παιδείας (και ας είναι πτυχιούχοι) και να ενταχθούν στο σύστημα υγείας. Θα ξεκινήσω όμως ανάποδα.

Καθημερινά ακούμε οτι υπάρχουν υπεράριθμοι γιατροί και δεν μπορεί να τους απορροφήσει το κράτος. Και έχουμε όλοι σχεδόν ταυτιστεί με την άποψη αυτή. Για να την δούμε όμως λίγο αναλυτικά. Το να μην μπορεί να μας απορροφήσει το κράτος (είμαι και εγώ στο κλάδο) σημαίνει αυτομάτως οτι:

-είναι επανδρωμένα με όλες τις ειδικότητες όλα τα μεγάλα νοσοκομεία της χώρας.
-είναι επίσης επανδρωμένα όλα τα κέντρα υγείας, τα περιφεριακά νοσοκομεία και τα αγροτικά ιατρεία.
-υπάρχει ανα 100-150 χιλιόμετρα (σύμφωνα με τη γεωγραφική απόσταση του κάθε νομού) ένα τουλάχιστον πλήρης επανδρωμένο δημόσιο νοσοκομείο και αναμεσά τους βρίσκονται τα κέντρα υγείας και τα αγροτικά ιατρεία πλήρως επανδρωμένα με ανθρώπινο και τεχνικό υλικό.
-Υπάρχει ιατρική πλήρης κάλυψη στα νησιά μας και τις συνοριακές περιοχές.
-Το περιβόητο σύστημα εθνικής υγείας Ε.Σ.Υ μπορεί να καλύψει τις ανάγκες όλων των κατοίκων στην επικράτεια χωρίς χρονοτριβή.
-Υπάρχει επανδρωμένα τμήματα με γαιτρούς για έκτακτα περιστατικά σε συνδιασμό με την επέμβαση του ΕΚΑΒ.
-όλα τα καράβια μας έχουν σε κάθε δρομολογιό τους τακτικό γιατρό χειμώνα καλοκαίρι.
--όλα τα σχολεία έχουν τακτικό γιατρό για τα έκτατα περιστατικά
-αν όχι κάθε αθλητικό σωματείο, τότε τα σωματία της ίδιας γεωγραφικής περιοχής έχουν τακτικό γιατρό σε κάθε τους εκδήλωση ή προπόνηση.
-υπάρχει ο θεσμός του οικογενειακού ιατρού για να λύνει τα περισσότερα πρβλήματα άμμεσα ώστε να μην γίνεται και ο χαμός στα φημόσια νοσοκομεία και εξωτερικά ιατρεία για το παραμικρό.

Αυτά είνα λίγα παο τα πολλά σημεία που θα πρέπει να βρίσκονται ιατροί, όπως συμβαίνει και στις υπόλοιπες χώρες. Δεν ανέφερα κάτι εξωπραγματικό. Απαντήστε μόνοι σας πόσα απο αυτά υπάρχουν στη χώρα μας.

Αυτοι την στιγμή υπάρχουν περί 3000 ιατροί εξωτερικού που προσπαθούν να αναγνωρίσουν το πτυχί οτους μέσω του ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ). Τι σχέση έχει αυτό με την παιδεία? Ακούστε και γελάστε ελεύθερα:

Την οργάνωση των εξετάσεων την είχαν οι ιατρικές σχολές!!!!!!! και όχι το υπουργεί ο παιδείας. Θα έπρεπε να εξετάζονται οι τα παιδια σε γνώσεις πτυχίου, με αδιάβλητες εξετάσεις. Με την αλλαγή του δικατσά σε δοαταπ την ευθύνη για τις εξετάσεις έχει το υπουργείο πλέον και όχι οι ιατρικές σχολές. Καλά μέχρι εδώ? Για να δούμε.

Για τις εξετάσεις αυτές δεν υπάρχει συγκεκριμένη βιβλιογραφία. Ο καθένας μπορεί να διαβάζει απο όποιο βιβλίο θέλει και αν είνα τυχερός να περάσει. Γιατί? Διότι ανάμεσα στα διάφορα συγγράματα υπάρχουν σημαντικές διαφορές σε λεπτά σημεία (που και φυσικά είναι θέματα ειδικότητας) αλλά καλούνται τα παιδια ν ααπαντήσουν στις εξετάσεις. Παράδειγμα: σε τι ποσοστό εμφανίζεται η τάδε επιπλοκή, ποια απο τις επιπλοκές είναι μείζονος σημασίας και ποιά όχι, με ποιό τρόπο θεραπεέται το τάδε σύνδομο ή η επιπλοκή, ακριβής δοσολογία φαρμάκου για την όποια κατάσταση, καλύτερη επιλογή της χειρουργικής επέμβασης σαν θεραπεία, συμπτωματολογία και αιτιολόγηση και άλλα πολλά. Φυσικά εγώ ερωτώ: αν τα ξέραμε όλα αυτά υπήρχε λόγος να κάνουμε κάποια συγκεκριμένη ειδικότητα? Θα είχε ουσία αφού όλα θα τα ξέραμε?

Παρόλα αυτά εδ΄ψ και 3 χρόνια το υπουργεί οέχει υποσχεθεί να δώσει συγκεκριμένη ύλη να διαβάζουν οι απόφοιτοι εξωτερικού και να εξετάζονται. Δεν έχει γίνει γιατί δεν το αφήνουν οι πρυτάνεις και φοιτητικές παρατάξεις. Θεωρούν άδικο να δωθεί συγκεκριμένη ύλη και το πολεμάνε. Αναφορικά στις εξετάσεις αυτές υπάρχει και η αρνητική βαθμολόγηση, η οποία όμως έχει κρυθεί παράνομη για τις εξετάσεις ου ΑΣΕΠ αλλά όχι για τις εξετάσεις του δοαταπ. Απο την πλευρά τους οι φοιτητικές παρατάξεις ζητάνε απο το υπουργείο εάν δημιουργηθούν εξετάσεις για την ειδικότητα, να υπάχει συγκεκριμένη ύλη την οποία να έχουν στα χέρια τους 6 μήνε πριν τουλάχιστον απο τις εξετάσεις και το επίπεδο να είναι πτυχίου. Το αντοίστοιχο όμως για τους συναδέρφους του εξωτερικού δεν το δέχονται. Εκβίασαν και τους πρυτάνεις με τις πρυτανικές εκλογές του προηγούμενου μήνα και φυσικά αρνήθηκαν και οι πρυτάνεις. Και το ωραίο είναι οτι έχουν μείνει οι εκλογές σε μια και μόνη πρυτανία ακόμη (τελειώνουν στις 24 του μηνός) και το υπουργείο θα δώσει απάντηση για τις εκετάσεις του δοαταπ κατά τις 29 του μηνός και οι εξετάσεις έχουν προγραματιστεί για τις 21 ιουλίου. Δηλαδή φοβάται το υπουργείο να απαντήσει με ποιό τρόπο θα διαξεχθούν οι εξετάσεις του δοαταπ σε 2 μήνες (ακόμα ούτε αιτήσεις δεν έχουν γίνει) για να μην αντιδράσουν οι πρυτάνεις και οι παρατάξεις.

Ελπίζω αυτό να σας βοήθησε να καταλάβετε κατά πόσο έχει δύναμη το υπουργείο να κάνει κάτι. Δεν μπορεί να κάνει ότι έχει υποσχεθεί και υπογραφεί στην βουλή (για τις εξετάσεις του δοαταπ), θα κάνει κάτι με δικιά του ευθύνη για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια?

Το σύστημα παιδείας είναι σάπιο και χρειάζεται καθοριστικές τομές αλλά θα ξεβολευτούν μερικοί που κινούν όλο το σύστημα. Αυτοί οι ίδιοι μας αποπροσανατολίζουν και μας οδηγούν σε λάθος σκέψεις ώστε να κάνουν την δουλειά τους ανενόχλητοι.

Τρίτη, Ιουνίου 06, 2006

Βραδυνές ........Ιστοριούλες

Χτές αργά το βραδάκυ (κατά τις 1:30), βγαίνω στο μπαλκόνι να ανάψω ένα τσιγάρο. Στην ησυχία και την ηρεμία που επικρατούσε την ώρα εκείνη. Λιγοστά φώτα, ελάχιστη περαστικοί στην μπροστινή πλευρά (που ειναι και ο μεγάλος δρόμος), και απόλυτη ηρεμία στον πλαϊνό δρόμο. Κάθομαι εκεί, σε σημείο να μπορώ να βλέπω και τους δύο δρόμους και ανάβω το τσιγάρο. Παρατηρούσα τις γειτονικές πολυκατοικίες, όταν με τράβηξε το ψιθύρισμα κάποιων απο το στενάκι. Ρίχνω μια ματιά, βλέπω ένα ζευγαράκι να περπατάει αργά και να συζητάνε. Φτάνουνε μέχρι την γωνία (ακριβώς απο κάτω μου), στροφή και πάλι πίσω. Μου έκανε εντύπωση γιατί κατάλαβα οτι η βόλτα τους ήτανε μόνο για να συζητήσουν κάτι.

Κάποιος λόγος θα υπήρχε και δεν θα μπορούσανε στο σπίτι να τα πούνε. Το σπίτι θα ήτανε σίγουρα του αγοριού γιατί αυτός ήτανε με σορτσάκι, παντοφλίτσα και κοντομάνικο. Ενώ η "μικρή" σενιαρισμένη, του κουτιού. Με 3/4 άσπρο παντελόνι, να τονίζει συγκεκριμένα σημεία του σώματος (και έιχε τι να τονίσει), ροζέ μπλουζάκι, τσαντούλα και τα συναφή. Μου έκαναν εντύπωση αλλά ο τύπος δεν μου θύμηζε κάτι. Περίεργο, γείτονας και να μην τον ξέρω? Κάνοντας τις σκέψεις αυτές τους βλέπω ν απηγαίνουν μέχρι την άλλη γωνία (μια απόσταση γύρω στα 200 μ'ετρα), μεταβολή και πάλι πίσω.

Κάνανε την διαδρομή αυτή 3-4 φορές, μου κίνησαν την περιέργεια αλλά μιλάγανε σιγά και δεν μπορούσα να πιάσω λέξη απο την κουβέντα τους, παρόλι την απόλυτη ησυχία της βραδυάς. Στην επόμενη (πρός εμένα) στροφή τους, άρχησε ο διάλογος να γίνεται κομματάκι πιο έντονος. Πρίν πάρουν την στροφή πάλι για να απομακρυνθούνε έπιασα κάτι λέξξεις του στύλ: "δεν με εμπιστεύεσαι, γιατί μου μιλάς έτσι, τι θέλεις να κάνω.....".

Έχει ενδιαφέρον σκέφτηκα, πηγαίνω στο ψυγείο παίρνω χυμό, στρίβω και 2 τσιγάρα, αναπτήρα στην τσέπη και στο μπαλκόνι. Σε κάθε τους στροφή πλέον άκουγα όλο και καλύτερα τι λέγανε. Μετά απο κανά τέταρτο μπήκα στο νόημα:

Το παλικάρι έιναι γείτοονας (θα πρέπει να τον γνωρίσω) και με την μικρή έχουνε σχέση κανά χρόνο (αν δεν κόλαγε κάπου αλλού αυτό, αν και δεν νομίζω), η οποία πρέπει να μένει κάπου κοντά. Η δουλειά του είναι στο φάληρο ενώ αυτή σε καθημερινή βάση πηγαίνει σε κάποια σχολή. Αυτός έχει κουραστεί απο το πρωϊνό πέρα δώθε για τη δουλειά χάνοντας αρκετό χρόνο στο δρόμο και πρέπει πρίν λίγο καιρό να της είχε πεί ότι σκέφτεται να μετακομίσει για το λόγο αυτό. Αυτή αντέδρασσε, δεν της άρεσε αλλά δεν το συζητήσανε παραπέρα και έμεινε αυτή με την εντύπωση ότι έιχε τελείωσει τι θέμα.

Αυτός τώρα πρέπει να βρήκε σπίτι κάπου κοντά στη δουλειά του και της είπε οτι θα μετακομίσει και η μικρή τα πήρα κρανίο. Δεν ήθελε κάν να το συζητήσει τι θέμα και δεν δέχονταν καμία λύση εκτός του να μείνουν τα πράγματα ως έχουν.

Με τις επόμενες βολτές τους πλέον άκουγα καθαρά τα πάντα και όχι μόνο εγώ. Φτάσανε σε σημείο εκεί που μιλάγανε ήρεμα να φωνάζουνε σχεδόν, αλλά το βήμα τους δεν είχε ενταθεί καθόλου. Αντιθέτως μάλιστα σε κάποια σημεία σταματούσανε, λέγανε τα περίεργα τους και συνεχίζανε στο ίδιο μοτίβο.

Σε κάποια στιγμή (ενώ πλησιάζανε για πολλοστή φορά, με έντονο πλέον διάλογο) βγαίνει απο την απέναντι πολυκατία ο κυρ-τάκης και φωνάζει: " Πως την βλέπετε την δουλειά σήμερα? θα μας αφήσετε να κοιμηθούμε καθόλου ή θα περιμένουμε να μάθουμε αν θα μετακομίσετε και μετά θα κομηθούμε?"

Φοβερή ατάκα, μου άρεσε αρκετά. Κορυφή ο τάκης. "άσε κυρ-τάκη τα παιδιά ν ατα βρούνε, αν κοιμηθείς και μισή ώρα μετά δεν τρέχει τίποτα, άλλωστε συνταξιούχος είσαι" του απαντάω.

"Νομίζεις οτι όλοι είναι κοράκια σαν εσένα? κοιμάσε στις 3-4 και ξυπνάς στις 8:30 - 9, για μήνες τώρα?" μου απαντά, όχι μωρέ δεν είναι κουτσομπόλης, απλά ξέρει και τι βρακύ φοράει η κάθε γυναίκα στην γειτονιά, ποιός πάει ποιός έρχεται, τα ερωτικά σε ακτίνα τουλάχιστον 6-7 τετραγώνων, αλλά καλός άνθρωπος. Κανείς δεν είναι τέλειος.

"Τι να κάνω στο κρεββάτι κυρ-τάκη? εγώ είμαι μόνος, δεν έχω γυναίκα άρα ξενυχτάω. Πήγαινε εσύ στη γυναίκα σου και άσε τα παιδιά να τα βρούνε". Στη διάρκεια του μικρού αυτού διαλόγου, οι άλλοι έχουν σταματήσει το περπάτημα και το διάλογο και ακούνε εμάς τη λεμε. Ξαφνικά του λέει η μικρή:

-Βλέπεις οτι εδώ όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και είναι σαν μιά οικογένεια?
-Αυτό βλέπεις εσύ?
-Φυσικά, εσύ τι βλέπεις?
- Αυτό που έχω καταλάβει εδώ και 4 μήνες που μένω εδώ, στην γειτονιά αυτή είναι όλοι τρελλοί, μα όλοι ανεξερέτως.

Και πήρανε τη στροφή πάλι για να εξαφανιστούν χωρίς να να επαναλάβουν το γνωστό δρομολόγιο, ήρεμα όπως και ξεκινήσανε (και στο περπάτημα και στο διάλογο).

Δεν ξέρω τελικά τι απόφαση θα παρθεί για την μετακόμιση του ή όχι. Πάντως είναι γάτα, αφού κατάλαβε οτι δεν μπορούνε να καταλάβουνε αυτοί που βρίσκονται στην συγκεκριμένη γειτονιά πάνω και απο 35 χρόνια. Είχε απόλυτο δίκαιο.

Κυριακή, Ιουνίου 04, 2006

RALLY ACROPOLIS














Μερικές υπέροχες στιγμές του αγώνα.

Σάββατο, Ιουνίου 03, 2006

Καινούρια σκέψη

Δεν είχα με κάτι σοβαρο να ασχοληθώ και αποφάσησα να πειραματιστώ λιγάκι με το blog σήμερα. Θέλησα να κάνω ένα συγκεκριμένο σημείο να τοποθετώ τις περίεργες ιστορίες που έχω σκοπό να γράψω. Στο ίδιο μέρος ήθελα να τοποθετήσω και ιστοριούλες απο άλλους bloggers, είτε είναι σε κομμάτια ή ολόκληρα σεντόνια. Φυσικά αναφέρομαι στα links των άλλων ιστοριών και όχι να τις παρουσιάζω σαν δικές μου.

Μη ξέροντας πως δημιουργώ νέα κατηγορία links, όπου μπορώ να τοποθετώ συγκεκριμένα posts, έκανα οτι πιο απλό και μπακαλίστικο (χε χε χε χε). Δημιούργησα νέο Blog, όπου θα γράφω αποκλειστικά τις ιστοριούλες μου και τοποθέτησα νέο link που θα σας οδηγεί άμεσα στο νέο blog. Το οποίο πρέπει να πώ οτι είναι κλώνος του πρώτου.

Καλή η σκέψη, όλα δουλεύουν μια χαρά για τώρα. Όταν μάθω πως πραγματικά γίνεται η πρωταρχική μου σκέψη, απλά θα γίνουν πάλι λίγες αλλαγές.

Άλλωστε όσο ζούμε μαθαίνουμε, τόχω μάθει αρκετά καλά αυτό το ρητό. Καλό σαββατόβραδο σε όλους σας.



Πέμπτη, Ιουνίου 01, 2006

Χωρίς Τίτλο - THE END

Η φωνή που έλεγε το ονομά μου ήταν αρκετά γνωστή, απο το πρόσφατο παρελθόν αλλά ο εγκέφαλος είχε ασκήσει βέτο στο να την επεξεργαστεί και να μου δώσει την πληροφορία, σε ποιόν (μάλλον ποιάν) ανήκει. Χωρίς να καταλάβω το πώς και το γιατί έχω μείνει άγαλμα, δεν γυρίζω να αντικρύσω την γυναίκα που με φώναζε, συνεχίζοντας να κουνάω αμήχανα το χέρι της καίτης. Ίσως η μεγαλύτερη σε διάρκεια χειραψία που έχω κάνει στην ζωή μου.

Απέναντι μου η καίτη να με κοιτάει απορημένη, να νιώθω τις χιλιάδες ερωτήσεις που περνάνε απο το μυαλό της και αν ήταν τεχνικώς δυνατόν να μπορούσε να μου τις πεί όλες με τη μία. Άφωνος και ο κώστας, προσπαθεί να κουμπώσει τα διάφορα κομμάτια του πάζλ (που σίγουρα ήξερα αρκετά απο αυτά) Και οι δύο μου δώσανε την εντύπωση οτι ξέρανε πλέον αρκετά καλά ποιός είναι ο τύπος με το όνομα βασίλης στην ιστορία που τους είχε πεί η ντίνα. Γιατι όσο και να μην ήθελα να το πιστέψω η γνωστή φωνή πίσω μου ήτανε της ντίνας.

Δεν μπορώ να πώ οτι έχω παράπονο απο την ζωή, μου γνώρισε όλο σχεδόν το σόϊ της ντίνας, την μάνα της μαζί με την κορούλα της και τώρα την αδερφή της. Κοινό σημείο? οτι δεν ήξερα οτι υπάρχει κανείς απο αυτούς, για τον πατέρα της είχα μάθει απο τον κώστα οτι είχε φύγει αρκετά νωρίς απο την ζωή.

Την όλη σειρά των σκέψεων και την ησυχία που είχε πέσει διακόπτει ο κώστας, μονολογώντας οτι είναι απίστευτο αυτο που έχει συμβεί. Ούτε σε μυθιστόρημα δεν γίνονται τέτοια πράγματα, φυσικά δεν είχα κανένα λόγο να διαφωνήσω μαζί του. Με τα πολλά γυρίζω, βλέπω την ντίνα. Εντυπωσιακή, δεν μπορώ να πώ, όπως την θυμώμουνα. Καμία αλλαγή πάνω της, ακριβώς όπως και την τελευταία φορά που την είχα δεί, όταν εμφανίστηκε τότε στο καφέ, πρίν περίπου ενάμισυ μήνα και κάτι ψιλά. Φάνηκε η μεγάλη της έκπληξη στο προσωπό της, είναι αλήθεια οτι και για αυτήν ήταν ένα απο τα πιό περίεργα παιχνίδια που της είχε οργανώσει η ζωή. Μετά την αρχική χαρά και την έκπληξη, φάνηκε να είναι κάπως σαστησμένη, να μην ξέρει πως να αντιδράσει. Την λύση την έδωσε ο κώστας, με τα κρύα αστεία του και τα περίεργα γέλια. Ζέστανε λίγο την όλη ατμόσφαιρα.

Η αδερφή της με τον κώστα είχαν αποτραβηχτεί και καλά να πούνε κάτι δικά τους και έχουμε μείνει μόνοι να κοιταζόμαστε σαν ηλίθιοι, ο καθένας βυθισμένος στις δικές του σκέψεις, με τόσες απορίες και απο τις δυο πλευρές αλλά να μην ξεκινάει κανείς να πεί ή να κάνει κάτι. Δεν μου άρεσε το όλο σκηνικό και της προτήνω να πάμε βολτούλα, να τσιμπήσουμε και κάτι και ν ατα πούμε αλλά χωρίς τα παιδιά. Συμφώνησε και φεύγουμε με την μια χωρίς να πούμε κάτι στα παιδιά, όχι οτι θα μας έψαχναν αλλά έτσι για το γαμώτο.

Είχε σκοτεινιάσει και εμείς σουλατσάρουμε στην παραλία, για κάποιο περίεργο λόγο η ντίνα ήταν αμίλητη, δεν έβγαζε άχνα, οπότε άρχησα τα δικά μου για να μπούμε σε ένα πιο καλό και φιλικό κλίμα. Της είπα για την γνωριμία με τον κώστα, πως περνάγαμε εκεί, τον λόγο που αποφάσησα να εξαφανιστώ και τα σχετικά, χωρίς να προχωρήσω σε λεπτομέρειες. Εγώ μίλαγα και η ντίνα στην κοσμάρα της, ταξίδευε σε άλλο μήκος κύμματος, σε άλλον πλανήτη και της λέω την πρόταση που την έκανε τούρκο (αθελά μου φυσικά):

--Σε βλέπω κάπως άβολα να αισθάνεσαι, αν δεν γουστάρεις που μας ήρθαν έτσι δεν χρειάζεται να βασανίζεσαι, να χαλάσεις το σαββατοκύριακο σου. Ο κώστας έχει οργανώσει καλά γούστα οπότε θα περάσετε φίνα και χωρίς εμένα.

Σαν να της άγγιξα κάποιο νεύρο, κάποιο κουμπί και τα πήρε. Τόσα πολλά λόγια σε τόσες λίγες στιγμές δεν νομίζω να μπορέσει άλλη γυναίκα να τα πεί. Μου έλεγε οτι με έψαχνε σχεδόν δυο μήνες, ήθελε να βρεθούμε να μιλήσουμε, δεν ήθελε να τελειώσει (αν έπρεπε) με τέτοιο τρόπο, δεν πίστευε το γιάννη που της έλεγε οτι δεν ήξερε που βρίσκομαι, δεν κατάλαβε γιατί εξαφανίστηκα χωρίς να ξέρει κανείς που είμαι, ότι έχει πολλά να μου πεί που νόμιζε οτι δεν θα είχε την ευκαιρία να μου τα πεί και όλα τα συναφή. Και το στόμα της να έχει πάρει φωτιά, απίστευτη γρηγοράδα στην ομιλία της και στην σκέψη της φυσικά.

Δεν το πολυκατάλαβα το όλο σκηνικό, αλλά μου έκανε κάτι σαν να ήμουνα και κατηγορούμενος και έπρεπε να απολογηθώ. Σκέφτηκα οτι αν απαντήσω και μπούμε στην διαδικασία του εσύ είπες και εγώ έκανα δεν θα βγάζαμε άκρη και θα τα μπλέκαμε ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Έχουμε σταματήσει σε ένα σημείο και την έχω μπροστά μου ν αμου λέει τα περίεργα και εγώ να την κοιτάω τόσο ερωτικά!!!!, η ψιλοτσαντίλα που είχε όταν μίλαγε της έδεινς ένα φοβερά ερωτικό τόνο στα χαρακτηριστικά της. Καθόμουνα και την χάζευα, ενώ συνέχιζε ακτάπαυστα να μιλάει για το διάστημ που δεν με έβρησκε. Παρατηρούσα το χρώμα των μαλλιών της και με εντυπωσίαζε, η έντονη απόχρωση του μπλέ που ξεχώριζε απο το μαύρο στο φώς του φεγγαριού, τα μαύρα μάτια της ήταν εντυπωσικά, το βλέμα μου έκανε μια βόλτα απο όλα τα χαρακτηριστικά του προσώπο της και μου ξαναθύμισε την σκέψη που είχα κάνει όταν την γνώρισα στο πάρτυ: ήταν πολύ όμορφη, γεγονός.

Αυθόρμητα βάζω τα δαχτυλα μου στα χείλη της και σταματάει με τον ίδιο απότο μο τρόπο να μιλάει όπως είχε αρχίσει. Με κοιτούσε με ένα περίεργο βλέμμα ήμουνα σίγουρος για την σκέψη της: "αν δεν με φιλήσεις τώρα, θα σου ανοίξω το κεφάλι με κανά βότσαλο, το πιο μεγάλο που θα βρώ". Κάτι προσπάθησα να πώ (δεν θυμάμαι τί), αλλά κάνει την ίδια κίνηση να με σταματήσει, και σεβάστηκα την σκέψη της για το φιλί (οχι οτι δεν ηθελα, να μην λέμε και οτι θέλουμε). Αμέσως μετά την βλέπω να είναι μέσα στην τρελή χαρα, ένα κέφι απίστευτο και ήθελε να πάμε για φαϊ. Πρόβλημα κανένα.

Είχε το τρελό κέφι βάζουμε και 2 μπουκαλάκια κρασί, οπότε η ντίνα βρίσκονταν σε άλλη διάσταση, όχι μεθυσμένη αλλά με ένα τρελό κέφι. Στην βόλτα που ακολούθησε (για να χωνέψουμε και τα όχι λίγα που χλαπακιάσαμε) μου ζήτησε να περάσουμε μαζί το διήμερο και μετά να αποφασίσω εγώ αν θα συνεχίσουμε ή όχι. Δεν ξέρω γιατί αλλά αν και θα μπορούσα να πώ ναί για το διήμερο και να την κάνω μετά, της είπα απο την αρχή να μην ελπίζει για κάποια συνέχεια. Οι λόγοι άπειροι: η διαφορά ηλικίας, η κόρη της, το γεγονός οτι θα έφευγα το σεπτέμβρη για σπουδές εκτός ελλάδος ήταν οι κυριότεροι. Τα περισσότερα τα ήξερε γιατι είχε συζητήσει με τον γιάννη που με ήξερε σαν κάλπικη δεκάρα, το πώς σκέφτομαι και το πώς αντιδρώ γενικά. Οπότε της έκανα την εξήγηση απο την αρχή να μην ελπίζει σε κάποια συνέχεια, τουλάχιστον όσο αφορά το ερωτικό κομμάτι.

Το δέχτηκε χωρίς περιστροφές και μου ζήτησε το ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΑΣ ΕΡΩΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ, χωρίς το αύριο χωρίς το μετά. Δεν αρνήθηκα, άλλωστε ήταν η πιο εντυπωσιακή γυναίκα που είχα μέχρι τότε δίπλα μου (και ανάμεσα στις καλύτερες ακόμη και σήμερα), σε συνδυασμό με το κάτι που μου έκανε κλίκ στο χαρακτήρα και την συμπεριφορά της, αναμηγμένα με τις απίστευτες στιγμές που είχαμε ζήσει σπίτι της, δεν μου έδειναν περιθώρια άρνησης. Με την όλη αυτή συζήτηση έχουμε φτάσει στην βάρκα, ανεβαίνουμε και χανόμστε στο σκοτάδι. Η εμπειρία του απίστευτου έρωτα εκείνης της βραδυάς στην μέση της θάλασσας, στο απόλυτο σκοτάδι, με τα μικροσκοπικά φώτα που έκαναν μια αμυδρή αντανάκλαση πάνω στο νερό ήτανε μοναδική.

Το διήμερο απο τα καλύτερα (αν όχι the best so far), και για τους δυό μας, Απίστευτες σκηνές ερωτισμού, γέλιου, ξεγνιασιάς, ηρεμίας και ίσως κάποια σημεία πραγματικής αγάπης. Δεν μπόρεσα ποτέ να το ξεκαθαρίσω ολοκληρωτικά το σημείο αυτό, ούτε φυσικά και η ντίνα. Το μόνο σίγουρο είναι οτι μπήκαμε βαθιά στην ψυχή του άλλου, κρατήσαμε ένα σημείο δικό μας που δεν θα μπορούσε να το κατακτήσει ποτέ κανείς άλλος, το διήμερο εκείνο χαράκτηκε για πάντα στην ψυχή και την μνήμη μας. Άλλωστε δεν ήταν λίγες οι φορές που σε τηλεφωνικές συζητήσεις που είχαμε (ναι, είχαμε αναπτύξει μια "φιλία" να το πω, αρκετά δυνατή που πάντα όμως βασίζονταν στις αναμνήσεις μας), διεθνείς πλέον λόγω των σπουδών μου, αναπολούσαμε εκείνο το διήμερο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που φτάσαμε τόσο κοντά να το επαναλάβουμε αλλά ποτέ όμως δεν το κάναμε, αν και το αναφέραμε για χρόνια.

Παρόλα αυτά, δεν μπορώ να ξέρω αν ήτανε σωστό ή όχι το να αρνηθώ την τελευταία φορά. Κάποιες στιγμές πιστεύω οτι έκανα το "σωστό" (τι να σημαίνει άραγε σωστό?), όταν μετά απο 4 χρόνια, καλοκαιράκι συναντηθήκαμε και μου είπε οτι είχε έναν σοβαρό δεσμό εδώ και κάποιους μήνες. Κατα πάσα πιθανότητα πρίν το τέλος του χρόνου θα παντρεύονταν, μου ζήτησε να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρό μας, να επαναλάβουμε το διήμερο, αυτό που συζητούσαμε τα τελευταία 4 χρόνια να γινότανε πραγματικότητα.

Η χαρά μου ήταν απίστευτη όταν μου είπε ότι ίσως παντρευτεί. Αλλά δεν ήταν ολοκληρωτική, κάτι με χάλαγε, με κόλλαγε και φυσικά όταν μου πρότεινε για το διήμερο δεν σκέφτηκα ούτε στιγμή την αντίδρταση μου. Απλά μου βγήκε, αυθόρμητα.

Σηκώθηκα, την φίλησα στο στόμα και έφυγα. Δεν είπα κάτι περισσότερο δεν έκανα κάτι λιγότερο. Απλά, έφυγα. Μπερδεμένα συνασθήματα για πολύ καιρό, το σεπτέμβρη νε παίρνει τηλέφωνο (διεθνή) η κούκλα. Ξαφνιάστηκα, δεν ήταν και οτι πιο φυσικό. Μου ζήτησε αν μπορούσα να βρεθώ στο γάμο της μαμάς της, σε 2 μήνες. Μαλάκας εγώ στο τηλέφωνο, έκπληξη απίστευτη να με πάρει η χριστίνα να μου ζητήσει κάτι τέτοιο. Μετά την πρόταση, εμφανίζεται η γνώριμη φωνή της ντίνας, μου εξήγησε οτι φοβότανε να πάρει μην το κλείσω. Με ήθελε με κάθε θυσία στο γάμο της, και σε θέση στο τραπέζι δίπλα στην αδερφή της και τον κώστα (το γκαρσόν). Το ίδιο συναίσθημα για ακόμη μια φορά, έκδηλη χαρά γιατο γάμο της αλλά και κάτι......περίεργο.

Στο γάμο της φυσικά και πήγα. Απλά υπέροχη, κάθε λέξη για να την περιγράψω θάναι σαν να την αδικώ. Σε κάποια στιγμή, που γίνονταν οι καθιερωμένες ευχές, φεύγει η χριστίνα και έρχεται δίπλα μου, στέκεται κοιτώντας την μάνα της, μονολογεί οτι είναι πολύ όμορφη και ο γαμπρός είναι καλό παιδί. Δεν ανέφερε ούτε μπαμπάς - πατριός ή κάτι άλλο, απλά είπε γαμπρός. Είχε πλέον μεγαλώσει αρκετά η χριστίνα, έκλεινε τα 13 και έμοιαζε απίστευτα στην ντίνα. Γυρνώντας να φύγει, μου σκέι ένα φιλί στο μάγουλο και μου ψιθυρίζει:

--"Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι πίνεις το φραπέ με 9 παγάκια, ούτε και η μαμά".

Δεν μπόρεσα να μπώ στη σειρά για να χαιρετήσω και να ευχηθώ. Στάθηκα λίγο ακόμα να την χαζεύω, να σιγουρευτώ ίσως οτι όντως είναι χαρούμενη και ευτυχισμένη. Κάνοντας να φύγω, σαν να το ήξερε, γύρισε το κεφάλι της με κοίταξε και το βλέμα της μου έδωσε όλες απαντήσεις. Κάνω ένα νόημα με μιά ελαφρά κίνηση του κεφαλιού, της στέλνω ένα φιλί και εξαφανίζομαι. Ήταν η τελευταία φορά που την είδα, κατάλαβα οτι ήταν χαρούμενη αλλά .....

Απο τότε δεν την είδα ούτε την άκουσα, κατα καιρούς μαθαίνω νέα της απο την λένα (έχει διατηρήσει φιλική σχέση με τον γιάννη), ενώ σε ανύποπτη στιγμή μετά απο μερικά χρόνια συναντήθηκα "τυχαία" με την χριστίνα. Είχε γίνει αντίγραφο της ντίνας, πανέμορφη. Πολλές οι προσπάθειες κατά καιρούς απο διάφορους "γνωστούς" για κάποια συνάντηση μας με την ντίνα. Είχαμε όμως και οι δύο την άποψη: "Δεν είναι σωστό"

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΠΟΙΟ ΤΟ ΛΑΘΟΣ?